به كار شد. كارگزاران وى در شهرها مأمور شدند به جستجوى خانه به خانه بنى‌اميّه بپردازند و هر كجا آنان را يافتند بكشند. [1] در مرحله بعد متوجه علويان شد. نخست به سراغ امام صادق عليه السلام رفت و آن حضرت را به حيره احضار كرد تا او را به شهادت برساند. [2] خليفه در مرحله بعد به جستجوى محمّد و ابراهيم فرزندان عبداللّه بن حسن- كه از بيم دستگيرى متوارى شده بودند- پرداخت. وى براى دستيابى به علويان جاسوسانى گمارده بود. [3]

منصور پس از برادرش سفاح به خلافت رسيد و 22 سال حكومت كرد. وى براى حفظ تاج و تخت از سياست زور و تزوير استفاده كرد. او آنجا كه سياست ملكدارى‌اش اقتضا مى‌كرد، چهره فرعون‌گونه خود را زير نقاب نفاق و تزوير پنهان مى‌نمود و از خود، چهره‌اى مقدس، دانش دوست، پرهيزكار و زاهد ارائه مى‌داد. از سوى ديگر از آنجا كه وجود علويان را اساسى‌ترين خطر حكومت خود مى‌دانست، نمى‌توانست در برابر آنان بى‌تفاوت بماند. مورّخان استوارى پايه‌هاى حكومت منصور را مرهون كشتارهاى فراوان وى دانسته و نوشته‌اند: «منصور افراد زيادى را كشت تا حكومتش استقرار يافت.» [4]

جنايات منصور در حق مخالفان، بويژه علويان و در رأس آنان امام صادق عليه السلام و احضارهاى مكرّر آن گرامى به مركز خلافت و تصميم بر قتل وى و در نهايت به شهادت رساندن آن حضرت به‌طور گسترده در تاريخ آمده است.

نتيجه قهرى اتخاذ چنين سياستى در برابر مخالفان، بروز مخالفتها و قيامهاى مردمى عليه نظام حاكم بود. از شورش مردم جزيره و موصل در سال 133 هجرى گرفته تا قيام محمد بن عبداللّه معروف به نفس زكيّه در سال 141 در مدينه و برادرش ابراهيم به سال 145 در بصره.

[1] ر.ک: الشِیعة و الحاکمون، ص 138.

[2] الامام الصادق، مظفر، ص 26.

[3] براِی آگاهِی از نمونة اِین سِیاست سفاح به عقد الفرِید، ج 5، ص 74 رجوع کنِید.

[4] تارِیخ الخلفا، ص 259.