نمى‌كردند، كه چه بسا خود عليه آن موضع مى‌گرفتند. گفتگوى آن حضرت با يكى از يارانش در اين زمينه مؤيد اين معنا است. سَدير صيرفى مى‌گويد: بر امام صادق عليه السلام وارد شدم و به آن حضرت عرض كردم:

- خداى را چه نشسته‌ايد!

- چه شده سدير؟

- از فزونى دوستان، شيعيان و يارانتان مى‌گويم. سوگند به خدا اگر امير مؤمنان عليه السلام به اندازه شما پيرو، ياور و دوستدار داشت، دو قبيله تيم و عدى به خلافت طمع نمى‌ورزيدند.

- فكر مى‌كنى (ياران و شيعيان ما) چند نفر باشند؟

- يكصد هزار نفر.

- يكصد هزار نفر!؟

- بلى و (شايد) دويست هزار نفر.

- دويست هزار نفر!؟

- آرى و (شايد) نيمى از جهان (اسلام).

امام عليه السلام ساكت شد. سپس فرمود: آيا امكان دارد با من تا يَنْبُع بيايى؟ [1] عرض كردم بلى. همراه امام رهسپار يَنْبُع شديم ... در آنجا پسر بچه‌اى گلّه بز را مى‌چرانيد. امام صادق عليه السلام به گلّه نگريست و خطاب به من فرمود: سوگند به خدا اى سَدير اگر تعداد پيروان من به اندازه اين بزها بود بر جاى نمى‌نشستم. من بزها را شمارش كردم.

تعدادشان هفده رأس بود. [2]

برخوردار نبودن امام صادق از حمايت جدّى مردم به منظور تشكيل حكومت اسلامى به مردم عادى محدود نمى‌شود بلكه حتى علويان نيز كه شناخت بيشترى از آن حضرت و شايستگى‌اش براى خلافت داشتند، بجز زيد بن على و تعداد اندكى ديگر، او

[1] ِینبع، نام محلِی است بر سر راه مدِینه به مکه که داراِی چشمه‌هاِی آب، زمِین‌هاِی مزروعِی و نخلستان‌هاِی فراوان بود (معجم البلدان، ج 5، ص 450).

[2] کافِی، ج 2، ص 242.