را در اين امر يارى نمى‌كردند. نمونه آن مواضع عبداللّه بن حسن و دو فرزندانش محمد و ابراهيم در برابر جبهه امامت است. آنان به جاى جانبدارى از امام صادق عليه السلام، خود داعيه رهبرى و امامت داشتند و انتظار داشتند پيشواى شيعيان آنان را تأييد نمايد. [1]

2- عدم صداقت دعوتگران عباسى‌

دعوتگران عباسى هر چند دعوت خود را با شعار «الرّضا من آل محمّد» آغاز كردند و نيز نامه‌هايى به امام عليه السلام نوشتند و آمادگى خود را براى بيعت با آن حضرت به‌عنوان خلافت اعلام كردند، ولى اين حركت از روى صداقت نبود، بلكه بدين انگيزه بود كه مى‌خواستند پيشاپيش دريابند كه امام صادق عليه السلام در انديشه حكومت هست يا نه تا در صورت مثبت تشخيص دادن مسأله، با آمادگى و هوشيارى بيشترى به مقابله با آن حضرت بپردازند. درست همان روش و سياستى كه پس از آنان، منصور در ارتباط با امام عليه السلام در پيش گرفت.

گواه روشن بر عدم صداقت آنان، پاسخ‌هايى است كه امام صادق عليه السلام به نامه‌هاى ايشان داده است. در پاسخ درخواست ابومسلم فرمود:

«ما انْتَ مِنْ رِجالى‌ وَ لَا الزَّمانُ زَمانى‌» [2]

تو از مردان (طرفدار) من نيستى؛ زمانه نيز زمانه من نيست.

و در پاسخ نامه ابوسلمه فرمود:

«ما انَا وَ ابُو سَلَمَة، و ابو سَلَمَة شيعَةٌ لِغَيْرى» [3]

مرا چه به ابو سلمه، در حالى كه او شيعه غير من است.

امام عليه السلام در پاسخ هر دو آنان به عدم صداقتشان در دعوت از آن حضرت براى به‌دست گرفتن قدرت تصريح مى‌كند و آنان را شيعه بنى‌عباس مى‌شمارد نه شيعه خود و بدين ترتيب چهره واقعى آنان را برملا مى‌كند. [4]

[1] براِی آگاهِی از تفصِیل موضع‌گِیرِی آنان علِیه امام صادق علِیه السلام رجوع کنِید به مقاتل الطالبِین، صص 171 ـ 172.

[2] الحِیاة السِیاسِیّة للامام الرضا علِیه السلام، ص 41.

[3] مروج الذّهب، ج 3، ص 254 و الفخرِی، ص 154.

[4] امام صادق علِیه السلام در گفتگو با عبدالله بن حسن با توضِیح بِیشترِی به سوء نِیّت و عدم صداقت دعوتگران عباسِی