امام هادى عليه السلام انسانى كامل و برگزيده حق بود و شخصيّت الهى و معنوى‌اش دانشمندان را به خضوع در برابر خويش و اعتراف به فضل و مرتبت ملكوتى‌اش واداشته بود. وى شب را با حالت خشوع به ركوع و سجود سپرى مى‌كرد و بين پيشانى پينه بسته‌اش و زمين، جز خاك حائلى نبود. مأموران حكومت بارها در دل شب به خانه امام هجوم بردند و هر بار آن عبد صالح را در حالى كه لباسى خشن بر تن داشت و بر روى حصيرى به نماز و نيايش ايستاده بود مى‌ديدند. [1]

سيره عبادى پيشواى دهم چنين بود كه: بعد از نماز صبح نمى‌خوابيد و به تعقيب و ذكر و تلاوت قرآن مشغول مى‌شد، [2] بعد از اقامه نافله مغرب سجده شكر مى‌گزارد، [3] به نوافل اهتمام ويژه داشت و همه نوافل روزانه را انجام مى‌داد. [4]

امام هادى عليه السلام از نظر اخلاقى در اوج قرار داشت و گفتار و رفتارش ترسيم «حيات طيّبه» و وجودش تبلور همه ارزش‌ها بود. بخشندگى و دستگيرى نيازمندان، بردبارى در رويارويى با سفيهان و نادانان و هيبت در دلها چندان كه دوست و دشمن با مشاهده چهره ملكوتى‌اش در محضرش به خاك افتاده و بى‌اختيار در برابر عظمتش سر فرود مى‌آوردند، از مظاهر برجسته اخلاق اجتماعى آن حضرت بود كه همگان را به تحسين و تمجيد واداشته بود.

امامت‌

امام هادى عليه السلام در اوّل ذيحجّه، سال 220 هجرى عهده‌دار منصب امامت شد. سنّ امام هنگام تصدّى امامت نزديك به هشت سال بود و مدت امامتش 33 سال به طول انجاميد كه حدود سيزده سال آن را در مدينه و بيست سال آخر را در سامرّا گذراند.

زمامداران معاصر آن حضرت عبارتند از: معتصم، واثق، متوكل، منتصر، مستعين و معتز.

[1] ر.ک. بحار الانوار، ج 50، ص 211.

[2] تهذِیب الاحکام، ج 2، ص 137.

[3] همان، ص 114.

[4] حِیاة الامام علِی الهادِی علِیه السلام، ص 51.