همه آنان را ردّ كرد و در پاسخ به درخواستشان مى‌فرمود: ازدواج فاطمه عليها السلام به فرمان الهى بستگى دارد. [1]

دختر پيامبر صلى الله عليه و آله با مهريه‌اى حدود پانصد درهم و طى مراسمى بسيار ساده از بيت رسالت به بيت امامت منتقل شد. در اين پايگاه، وظايف تازه و سنگينى بر دوش او نهاده شد. فاطمه عليها السلام در كانون خانواده در نقش كامل يك زن مسلمان با دو عنوان همسر و مادر تجلى كرد و سيرتش براى زنان مسلمان آينه حقيقت و نورانيت و نگرش ارج‌مدارانه اسلام به زن شد.

فاطمه عليها السلام در بستر اسلام متولد شد، در فضاى عطرآگين وحى پرورش يافت و با قرآن بزرگ شد و زندگى‌اش با زندگى رسول‌اللّه آميخته بود. حتّى پس از ازدواج و داشتن همسر و فرزند، بيشترين، نزديك‌ترين و صميمى‌ترين ارتباط را با رسول خدا صلى الله عليه و آله داشت تا آن لحظه جانسوز رحلت كه با چشمانى پر از اشك و دلى لبريز از اندوه با پدر وداع گفت و از او جدا شد.

امامت‌

امامت از جمله موضوعات مهمى است كه از همان آغاز مورد بحث و گفتگوى انديشمندان و صاحبنظران مسائل اعتقادى و كلامى و گروه‌هاى مختلف مسلمان بوده است. از نظر اهمّيت و جايگاه، اهميّت و جايگاهى كه شيعه براى اين موضوع قائل است، ديگر فرقه‌هاى اسلامى قائل نيستند. امامت در فرهنگ شيعى به عنوان اصلى از اصول دين در كنار توحيد، نبوت و معاد مطرح است؛ در صورتى كه اهل سنّت چنين اعتقادى نسبت به امامت ندارند، بلكه معتقدند امامت جزء فروع دين است.

سرّ اين اختلاف نگرش در مسأله امامت، تفاوت برداشتى است كه اين گروه‌ها از مفهوم امامت دارند. مفهوم امامت در فرهنگ شيعى با مفهوم امامت در نزد ساير فرق اسلامى متفاوت است.

[1] ر.ک: کشف الغمه، ج 1، ص 353 و بحار الانوار، ج 43، ص 124.