فرجش را بخواهد. [1]

مادر پيشواى دوازدهم نرجس خاتون، [2] دختر يشوعا، پسر قيصر، امپراتور روم، و مادرش از اولاد شمعون، وصى حضرت عيسى است. وى از چنان منزلتى برخوردار بود كه حكيمه، عمّه امام عسكرى عليه السلام- كه خود از بانوان بزرگ خاندان امامت به شمار مى‌رود- او را سرور خود و خانواده‌اش خطاب مى‌كرد و خويش را خدمتگزار او مى‌دانست. [3]

اين بانوى گرامى گر چه در كشور روم و در كاخ سلطنتى امپراتور مى‌زيست و پيش از آشنايى با «بيت امامت»، كيش مسيحى داشت، ليكن دست تقدير و مشيّت الهى، او را به خانواده امامت منتقل ساخت تا آخرين شكوفه ولايت و امامت از دامن او برويد. [4]

نطفه يكتا ذخيره الهى به مشيّت پروردگار در رحم نرجس تكوّن يافت؛ امّا مراحل رشد جنينى آن برخلاف روند طبيعى بگونه‌اى بود كه هيچ اثرى از باردارى در مادرش نمودار نبود. بدين جهت حتّى نزديك‌ترين افراد خانواده مانند حكيمه از موضوع باردارى نرجس خبر نداشتند تا لحظه ولادت كه امام عسكرى عليه السلام او را آگاه ساخت، و او كمك كرد تا حضرت مهدى (عج) متولد شد. [5]

شمايل و صورت و سيرت حضرت در روايات به دو گونه بيان شده است. در بعضى روايات، حضرت مهدى (عج) بطور كلّى در صورت و سيرت، شبيه پيامبر صلى الله عليه و آله معرفى‌

[1] الزام الناصب، ج 1، ص 271.

[2] در رواِیتِی نام اصلِی او «ملِیکه» ذکر شده است (اعِیان الشِیعه، ج 2، ص 144).

[3] بحار الانوار، ج 51، ص 12.

[4] خلاصه داستان بدِین‌گونه بود که نرجس خاتون پس از خوابِی که دِید، همراه تعدادِی از زنان براِی پرستارِی و کمک‌هاِی درمانِی در جرِیان لشکرکشِی امپراتور روم علِیه مسلمانان، شرکت کرد. سپاه روم با سپاه اسلام درگِیر شدند و از آنان شکست سختِی خوردند. عده زِیادِی از آنان، از جمله زنان پرستار، اسِیر مسلمانان گشته به بغداد برده شدند. امام هادِی علِیه السلام کسِی را فرستاد تا آن کنِیز را با مشخصاتِی که داده بود، از مالکش بخرد. حضرت خواهرش حکِیمه را فراخواند و ضمن معرفِی نرجس از او خواست تا واجبات و مستحبات الهِی را به وِی بِیاموزد، که او همسر ابومحمد و مادر قائم خواهد شد. (براِی آگاهِی از تفصِیل خواب نرجس خاتون رجوع کنِید به کمال الدِین و تمام النعمة، ج 2، صص 417 ـ 423 و براِی آگاهِی از جرِیان جنگهاِی مِیان روم و مسلمانان رجوع کنِید به تارِیخ العرب و الرّوم، ص 225 و کامل ابن اثِیر، ج 7، ص 121.)

[5] براِی آگاهِی از تفصِیل جرِیان ولادت، رجوع کنِید به کمال الدِین و تمام النعمة، ج 2، ص 424؛ منتخب الاثر، صص 321 ـ 333.