معتقد شدند. [1]

امام عسكرى عليه السلام چنين وضعيّت اسفبارى را پيش‌بينى كرده و فرمود: در سال 260، پيروان من دچار پراكندگى خواهند شد. [2] مسعودى در اين زمينه مى‌نويسد: شيعيان پس از درگذشت امام عسكرى عليه السلام درباره منتظَر از خاندان پيامبر صلى الله عليه و آله دچار اختلاف گشته و به بيست گروه تقسيم شدند. [3] نوبختى تعداد فرقه‌هاى پديد آمده را چهارده ذكر كرده و به تفصيل درباره ويژگى‌ها و اعتقادات سيزده فرقه آنها بحث كرده است. [4]

د- سفيران دروغين: همزمان با پيدايش و گسترش گروه‌هاى ياد شده گروهى از فرصت‌طلبان و دنيادوستان به دروغ از سوى امام زمان (عج) ادعاى سفارت كرده و بدين وسيله فضاى جامعه را بيش از پيش مسموم ساختند و موجب انحراف و گمراهى عدّه زيادى از مردم شدند. بعضى از اين افراد عبارتند از:

1- ابو محمد شَريعى. وى از ياران عسكريين عليهما السلام بود ولى از مسير حق منحرف شد و در شمار غلات قرار گرفت. وى مدّعى نيابت از سوى آن دو امام بزرگوار شد. [5]

2- محمد بن نُصَيْر نُمَيْرى. او از اصحاب امام عسكرى عليه السلام بود كه منحرف گشت و پس از درگذشت آن حضرت در دوران سفارت محمد بن عثمان، از طرف امام زمان (عج) مدعى سفارت و بابيّت شد. [6]

3- احمد بن هلال كرخى. وى نيز از ياران امام عسكرى عليه السلام بود كه به تصوف گراييد و در دوران غيبت صغرى منكر سفارت محمد بن عثمان شد و از پرداخت وجوه شرعى كه نزدش بود خوددارى كرد. [7]

4- ابو طاهر، محمد بن على بن بلال. او از اصحاب امام عسكرى عليه السلام بود كه پس‌

[1] الغِیبه، صص 130 ـ 133؛ کمال الدِین و تمام النعمة، ج 2، ص 408.

[2] کمال الدِّین و تمام النعمة، ج 2، ص 408.

[3] مروج الذهب، ج 4، ص 110.

[4] فرق الشِیعه، صص 105 ـ 119.

[5] الغِیبه، ص 244.

[6] همان.

[7] همان، ص 245.