است، [1] در عرصه سياسى نيز انحراف‌هاى فاحشى داشت كه همدستى با حكومت عباسى، جاسوسى عليه بيت امامت، انكار وجود فرزند براى امام عسكرى عليه السلام و ادعاى امامت پس از آن حضرت، نمونه‌هاى روشن آن است.

حضرت مهدى (عج) هر چند پس از شهادت پدر بزرگوارش در پس پرده غيب قرار گرفت و از چشم عموم مردم پنهان گشت و همين خلأ موجب شد تا جعفر بيشترين سوء استفاده را بكند؛ ليكن نسبت به فعاليّت‌هاى ضدّ مذهبى وى بى‌تفاوت نبود و در مواقع لازم در برابر آنها موضع مى‌گرفت. اين موضع‌گيريها به دو صورت انجام مى‌شد: به صورت مستقيم و به صورت توقيع از طريق سفيران خود. اينك چند نمونه.

1- در جريان اقامه نماز بر پيكر امام عسكرى عليه السلام: جعفر كه مدعى امامت بعد از برادر خود شده بود براى رسميّت بخشيدن به اين ادعا، نخست خود را در معرض تسليت‌گويى مردم و تبريك امامت خويش قرار داد؛ سپس خود را آماده اقامه نماز بر جنازه امام كرد. وقتى كار غسل و كفن امام به پايان رسيد «عقيد» خادم نزد جعفر آمد و از او براى اقامه نماز دعوت كرد. جعفر در حالى كه شيعيان گرد او را گرفته بودند پيش آمد تا بر پيكر امام نماز بگزارد.

حجّت حق با مشاهده اين صحنه، سكوت و غيبت را روا ندانست و در پيش روى او ظاهر شد و با قاطعيّت خطاب به وى فرمود: «عمو! كنار برو، كه من براى نمازگزاردن بر پدرم از تو سزاوارترم.» آنگاه خود جلو ايستاد و در حضور جمعيّت بر پيكر پدر نماز گزارد [2] و با اين موضع‌گيرى بجا، توطئه جعفر را خنثى كرد.

اگر جعفر موفق مى‌شد بر جنازه امام عسكرى عليه السلام نماز بخواند، علاوه بر كسب شهرت و وجهه اجتماعى، سنگ بناى امامت و جانشينى خود از امام يازدهم را بنيان مى‌نهاد؛ چرا كه بهترين راه براى اثبات اين مسأله اقامه نماز بود؛ ولى با حضور بموقع‌

[1] در توقِیع شرِیف حضرت مهدِی (عج) به احمد بن اسحاق به اِین دو گناه کبِیره جعفر تصرِیح شده است (ر.ک. بحار الانوار، ج 50، ص 230).

[2] همان، ص 332.