حضرت مهدى (عج) در حالى كه رنگ از چهره جعفر پريده بود، با رسوايى عقب نشست.

2- در برابر ادعاى امامت جعفر: جعفر براى تصاحب جايگاه امامت بعد از درگذشت حضرت عسكرى عليه السلام تلاش‌هاى فراوانى كرد، از جمله به يكى از شيعيان نامه‌اى نوشت و در آن ضمن معرفى خود يادآور شد كه من قيّم برادرم و امام پس از او هستم و دانش حلال و حرام، آن اندازه كه مورد نياز است و نيز علوم ديگر نزد من است.

فرد شيعه نسبت به مطالب نامه مشكوك شد؛ از اين رو، آن را به احمد بن اسحاق- از بزرگان شيعه و از ياران خاص امام عسكرى و امام زمان (عج)- ارائه داد. احمد، نامه وى را همراه نامه‌اى كه خود نوشته بود، خدمت حضرت فرستاد.

در پاسخ به نامه احمد، توقيع مفصّلى از سوى پيشواى دوازدهم صادر شد كه با استدلال، امامت ادعايى جعفر را رد كرده بود. محورهاى مهمّ توقيع حضرت عبارت است از: يادآورى تكرار بى جهت الفاظ و غلطهاى املايى نامه جعفر، بيان فلسفه آفرينش انسان و بعثت پيامبران و فرستادن كتاب براى هدايت انسان‌ها و تأكيد بر اهميّت بعثت رسول اكرم صلى الله عليه و آله و امامت جانشينان آن حضرت و برترى دادن آنان بر برادران و عموهاى خود در مصون داشتن ايشان از گناه و برخوردار ساختن آنان از خزانه دانش خود و ...، تكذيب ادعاى جعفر كه داناى به حلال و حرام الهى است و تأكيد بر اين كه وى، حلال را از حرام، درست را از نادرست و حق را از باطل و محكم را از متشابه تشخيص نمى‌دهد و حتّى حدود نماز و وقت آن را نيز نمى‌داند و اشاره به پاره‌اى از گناهان و لغزش‌هاى او و تأكيد بر اين نكته كه امامت جز در مورد حَسَنَين عليهما السلام در دو برادر جمع نمى‌شود. [1]

3- در برابر ادعاى وراثت و تصاحب ميراث امام عسكرى عليه السلام: جعفر با حمايت دستگاه خلافت، تمامى آنچه متعلق به امام عسكرى عليه السلام بود به‌عنوان تنها وارث آن حضرت، تصاحب كرد، حتّى نسبت به منزل مسكونى امام ادعاى مالكيّت كرد و خانواده پيشواى يازدهم را آواره ساخت و بعدها از دفن مادر امام عسكرى عليه السلام در كنار همسر و

[1] ر.ک. احتجاج، طبرسِی، ج 2، صص 279 ـ 281؛ بحار الانوار، ج 50، صص 228 ـ 231.