كه در تكذيب و تخطئه مدعيان دروغين نيابت از حضرت مى‌گرفتند و در معرض افكار عمومى قرار مى‌دادند [1]، از طريق بروز كرامت‌ها، حقانيّت خود را ثابت كرده با پشتوانه قوى به ستيز با فرصت طلبان برمى‌خاستند.

آنان- بر اساس آنچه در منابع تاريخى و روايى آمده است- بدون آن كه آموزش ديده باشند به زبان‌هاى مختلف صحبت مى‌كردند، از نيّت افراد خبر مى‌دادند، زمان مرگ ديگران و حتّى خود را مى‌دانستند و [2] ....

اين كرامت‌ها در راستاى رسالت الهى آنان و با عنايت خاص پيشواى بزرگوارشان در دست ايشان ظاهر مى‌شد و از نظر عقلى و نقلى هيچ مانعى ندارد.

غيبت كبرى‌

غيبت كبرى با درگذشت چهارمين نايب خاص حضرت مهدى (عج) آغاز شد. از سَمَرى در آخرين روزهاى عمرش خواستند تا جانشين خود را تعيين كند. وى گفت:

«خداوند مشيّتى دارد كه انجام خواهد داد» آن گاه آخرين نامه‌اى را كه از ناحيه مقدس حضرت در اين زمينه رسيده بود براى حاضران خواند. امام در اين نامه ضمن اعلام قريب‌الوقوع بودن خبر مرگ سمرى از وى خواسته بود كسى را به جانشينى خويش برنگزيند؛ زيرا زمان غيبت كامل فرا رسيده است، [3] و بدين ترتيب غيبت كبرى آغاز شد و از آن تاريخ- نيمه شعبان، سال 329- تا زمانى كه موانع ظهور آن حضرت برطرف نشود ادامه دارد.

[1] ر.ک. کمال الدِین و تمام النعمة، ج 2، صص 489.

[2] ر.ک. الغِیبه، صص 195، 199، 222 و 242.

[3] براِی آگاهِی از متن توقِیع رجوع کنِید به الغِیبه، ص 242.