اما چگونگى ارتباط: نايبان عام، افتخار شرفيابى به حضور امام را بدان صورت كه نايبان خاص داشتند، ندارند. آنچه كه آنان را با مولايشان مرتبط مى‌سازد، همان رابطه و پيوند معنوى و ولايى است كه در مواردى چه‌بسا به شرفيابى نيز منتهى مى‌شود.

انتظار فرج‌

فترت غيبت كبرى از دشوارترين و درازترين فترت‌هايى است كه تاكنون امتى در ارتباط با فقدان و غيبت پيشواى دينى خود ديده است.

رسول گرامى اسلام و جانشينان آن حضرت، از پيش، اين دشوارى و وضعيّت استثنايى را در پيش روى امت خود ديده و براى مصونيت آنان از لغزش‌ها و پيامدهاى منفى آن، سفارش‌هايى به پيروان خود كرده‌اند كه يكى از آنها موضوع انتظار فرج است.

انتظار فرج- به‌عنوان يكى از تكاليف مهم شيعيان در دوران غيبت- در مفهوم اسلامى خود عبارت است از آمادگى كامل و هميشگى انسان منتظر براى تحقق بخشيدن حكومت اسلامى جهانى به رهبرى حضرت مهدى (عج). اين آمادگى زمانى حاصل مى‌شود كه انتظار كشنده علاوه بر بعد اعتقادى در بعد نفسانى و رفتارى نيز به اصلاح خود همّت گمارد.

از نظر روحى به حدّى از خودسازى و تزكيه نفس رسيده باشد كه در هر لحظه آمادگى لبيك‌گويى به نداى پيشواى خود و لياقت ديدار او را داشته باشد؛ بگونه‌اى كه هيچ وابستگى‌اى نتواند او را از پيوستن به سپاه حضرت مهدى (عج) بازدارد. از نظر رفتارى نيز در طول زندگى خود به همه وظايف خويش عمل كرده، در تمامى زمينه‌ها، الگوى يك انسان كامل و يك بنده نيكوكار باشد.

بديهى است وصول به چنين مرتبه‌اى از كمال نفسانى و رفتارى، كارى بس دشوار است و تنها انسان‌هايى بدان دست مى‌يابند كه- به تعبير بعضى روايات- [1] خداوند دلشان‌

[1] ر.ک. ِینابِیع المودّة، ج 3، ص 77.