مدافعان حريم ولايت‌

توطئه سقيفه شكل گرفت و آنچه نمى‌بايست رخ دهد رخ داد. فاجعه‌آميزترين پيامد آن، انحراف در رهبرى و انزواى «پيشواى بر حق» و صاحب ولايت كبرى و تامّه الهى و خانه نشين شدن وى بود. هر كس و هر گروهى از اين فاجعه دردناك تحليلى داشت و به دنبال آن، موضع‌گيرى و اتخاذ خط مشى عملى؛ اعم از سياسى و فكرى.

متأسفانه توده مسلمانان، حتى بسيارى از آگاهان و صاحبنظران جامعه آن روز كه ما از آنان به «خواص» تعبير مى‌كنيم، در اين قضيه يا جانبدار ارباب زر و زور و تزوير شده و جذب جريان حاكم گشتند و يا مذبذب و بدون اتخاذ خط مشى سياسى و فكرى مشخصى همپاى با امواج حركت كردند. در اين ميان تنها تعداد بسيار اندك انگشت‌شمارى بودند كه بر موضع حق پايدار مانده و با تمام وجود- در چارچوب تدابير پيشوايشان- از حريم ولايت دفاع كردند. چهره‌هاى شاخص مدافعان حريم امامت از ميان مردان عبارت بودند از سلمان، ابوذر، عمّار و مقداد [1] و از ميان زنان، حضرت فاطمه عليها السلام.

فاطمه به‌عنوان نزديك‌ترين فرد به رسول اللّه و جانشين او، آگاه‌ترين زن به ديدگاه‌ها و نظرات پيامبر صلى الله عليه و آله پيرامون آينده اسلام، مطلع‌ترين بانو نسبت به اوضاع و شرايط سياسى- فرهنگى جامعه خويش، متعهدترين و استوارترين عنصر امّت در دفاع و جانبدارى از امام زمان خود، شايسته‌ترين و مناسب‌ترين فردى بود كه مى‌بايد در آن شرايط به دفاع از حريم ولايت بپردازد؛ چه آنكه وى هم از عمق جريان انحرافى سقيفه مطلع بود و هم بيشتر از همه كس از نقش ولايت در نگهبانى از دين و ميراث گرانقدر نبوت، آگاهى داشت.

مادر حسنين عليه السلام منزوى شدن خليفه واقعى پيامبر صلى الله عليه و آله و روى كار آمدن نااهلان را تنها نتيجه تلاش عده‌اى قدرت‌طلب- كه بعدها زمام امور را به‌دست گرفتند- نمى‌دانست؛ بلكه علاوه بر اين، ناآگاهى مردم، بويژه انصار و مهاجران، بى‌تفاوتى آنان نسبت به آنچه‌

[1] علِی علِیه السلام در سخنِی مِی‌فرماِید: جز سلمان، ابوذر، عمار و مقداد کسِی دعوتم را اجابت نکرد (بحار الانوار، ج 22، ص 328).