- پيش از نبرد با معاويه با نوشتن نامه و فرستادن پيغام، هشدارهاى لازم را به وى داد و او را از آشوب و فتنه برحذر داشت.

آن حضرت «حرب بن عبداللّه ازْدى» را همراه نامه‌اى هشدار دهنده نزد معاويه فرستاد. در قسمتى از نامه امام عليه السلام به معاويه آمده است:

امروز جاى دارد هر كسى از دست‌اندازى تو به منصبى كه شايستگى آن را ندارى، تعجب كند؛ زيرا نه فضيلتى در دين دارى و نه اثر نيك و پسنديده‌اى در اسلام. (و بالاتر آن كه) تو فرزند حزبى از احزاب (مخاصم) و زاده دشمن‌ترين افراد قريش با رسول خدا صلى الله عليه و آله و قرآن هستى.

خداوند شرّت را كفايت خواهد كرد و به زودى بر او وارد مى‌شوى و خواهى ديد كه عاقبت از آن كيست.

سماجت در راه باطل را فروگذار و همچون مردم ديگر با من بيعت كن؛ زيرا خوب مى‌دانى كه من براى خلافت از تو شايسته‌ترم. از خدا بترس و طغيان و سركشى را فروگذار و خون مسلمانان را مريز! ... و چنانچه جز به ادامه گمراهى و ستيزه‌گرى، تن در ندهى، با مسلمانان به سراغت آمده، محاكمه‌ات خواهم كرد. [1]

واكنش معاويه‌

معاويه با شناختى كه از امام حسن عليه السلام داشت و مى‌دانست آن حضرت در همه مسائل از جمله مسائل حكومتى و نبرد با ستمگران و سركشان از سيره جدش رسول خدا صلى الله عليه و آله و پدرش امير مؤمنان عليه السلام عدول نخواهد كرد، از همان آغاز در جهت رويارويى با آن حضرت به برنامه‌ريزى پرداخت و پس از مشورت با سياستمداران و صاحبنظران، تصميمات زير را به اجرا گذاشت.

1- با امام حسن عليه السلام از موضع قدرت برخورد كرد و پاسخ نامه‌هاى آن حضرت را با همان شدت و تندى و لحن هشدار دهنده و تهديدكننده‌اى كه در نامه‌هاى فرزند

[1] شرح نهج البلاغه، ابن ابِی الحدِید، ج 16، ص 34.