پيامبر صلى الله عليه و آله به وى بود، داد. لحن يكى از نامه‌هايش چنين است:

بپرهيز از اين كه مرگت به دست سفلگان مردم باشد و نوميد باش از اينكه بتوانى در ما عيب و نقص بيابى. و چنانچه از موضع خويش دست برداشته با من بيعت كنى به آنچه وعده داده‌ام وفا كرده خلافت را به تو واگذار خواهم كرد. [1]

و آخرين پاسخى كه به فرستادگان امام حسين عليه السلام داد اين بود كه: «برگرديد! ميان ما و شما جز شمشير نيست.» [2]

2- اعزام جاسوس و نيروهاى اطلاعاتى به قلمرو حكومت امام حسن عليه السلام بويژه كوفه و بصره تا معاويه را نسبت به ميزان وفادارى مردم به امام عليه السلام مطلع سازند و نيز در ميان مردم به سمپاشى بپردازند.

3- ارسال نامه‌هايى براى بزرگان عرب و رؤساى قبايل و تطميع آنها با رشوه‌هاى كلان و وعده مناصب دولتى. انجام اين سياست موكول به وصول گزارش جاسوسان اعزامى شد.

4- بسيج نيرو و گردآورى سپاه به منظور دست‌اندازى و تجاوز به قلب سرزمين‌هاى اسلامى تحت قلمرو امام عليه السلام. معاويه در نامه‌اى به كارگزاران خويش ضمن ابراز خوشحالى از شهادت حضرت على عليه السلام و نابسامانى اوضاع كوفه و پراكندگى ياران امام و اعلام وفادارى اشراف كوفه نسبت به حكومت شام، از آنان خواست همراه سپاهشان به سوى وى حركت كنند كه زمان انتقام فرا رسيده است. معاويه پس از گردآورى نيروى لازم در پيش‌روى به سوى عراق تا پل مَنْبِجْ [3] رسيد. [4]

اعلام جهاد

امام مجتبى عليه السلام با هشيارى، مراقب توطئه‌هاى معاويه بود. جاسوسان معاويه توسط

[1] شرح نهج البلاغه، ابن ابِی الحدِید، ج 16، ص 37.

[2] همان، ص 26.

[3] شهر قدِیمِی بزرگِی بوده که تا فرات سه فرسخ و تا حلب ده فرسخ فاصله داشته است (معجم البلدان، ج 5، ص 205).

[4] شرح نهج البلاغه، ابن ابِی الحدِید، ج 16، ص 38 و مقاتل الطالبِین، ص 39.