پيامبر صلى الله عليه و آله درصدد پيدا كردن دايه‌اى برآمد، يافت نشد. خود آن حضرت به خانه فاطمه مى‌آمد و انگشت ابهام خويش بر دهان حسين عليه السلام مى‌گذاشت و او مى‌مكيد. و بدين ترتيب خداوند رزق اين كودك را در انگشت ابهام رسول خدا صلى الله عليه و آله قرار داد.

بعضى گفته‌اند: پيامبر صلى الله عليه و آله زبان خويش بر دهان امام حسين عليه السلام مى‌گذاشت و بدين وسيله او را تغذيه مى‌كرد آنچنان كه مرغ، جوجه خود را. رسول خدا صلى الله عليه و آله تا چهل شبانه‌روز اين كار را تكرار كرد و بدين ترتيب گوشت حسين عليه السلام از گوشت رسول خدا صلى الله عليه و آله روييد. [1]

حسين بن على عليه السلام علاوه بر دوران شيرخوارگى، حدود پنج سال ديگر از حيات خود را در دامن پيامبر صلى الله عليه و آله سپرى كرد و از مربّى انسانيّت و منبع فياض رسالت توشه‌هاى بسيار گرفت. مسعودى نوشته است:

حسين عليه السلام با پيامبر صلى الله عليه و آله هفت سال زندگى كرد. رسول خدا صلى الله عليه و آله در اين مدت شخصاً متولّى تغذيه، تأديب و تعليم او بود. [2]

محبّت و لطف بيش از حدّ متعارفى كه رسول خدا صلى الله عليه و آله نسبت به امام حسين عليه السلام ابراز مى‌كرد نشانگر ميزان عظمت و مقام شامخ اين نهال بوستان محمّدى نزد خدا است.

سلمان فارسى مى‌گويد: ديدم رسول خدا صلى الله عليه و آله حسين را بر زانوى خويش نهاده، او را مى‌بوسد و مى‌فرمايد:

«انَّكَ سَيِّدٌ، ابْنُ سَيِّدٍ، ابُو سادَةٍ. انَّكَ امامٍ، ابْنُ امامٌ، ابُو ائِمَّةٍ. انْتَ حُجَّةٌ، ابْنُ حُجَّةٍ وَ ابُو حُجَجٍ تِسْعَةٍ مِنْ صُلْبِكَ تاسِعُهُمْ قائِمُهُمْ» [3]

تو بزرگوار، فرزند بزرگوار و پدربزرگوارانى. تو امام، فرزند امام و پدر امامانى. تو حجّت خدا، فرزند حجت خدا و پدر نه نفر از حجت‌هاى خدايى. كه از صلب تواند و نهم ايشان «قائم» ايشان مى‌باشد.

از رسول خدا صلى الله عليه و آله پرسيدند: كداميك از اهل بيت خود را بيشتر دوست مى‌داريد؟

[1] مناقب، ج 4، ص 50.

[2] اثبات الوصِیّة، ص 140.

[3] مقتل الحسِین، خوارزمِی، ج 1، ص 146.