درس دهم: تأثيرات مهاجرت علويان به ايران‌

1. علل مهاجرت سادات به ايران‌

اكثر سادات علوى با خلفاى امَوى و عباسى اختلاف عقيدتى داشتند و همواره بر آن بودند تا قدرت و حكومت را از چنگ آنها درآورند؛ زيرا در انديشه و ديدگاه عقيدتى آنان، خلفاى اموى و عباسى و كارگزارانشان، غاصبان خلافت بودند و گرفتن قدرت و حكومت از آنان را از وظايف مهم خود مى‌دانستند. عباسيان، كه با داعيه طرفدارى از علويان روى كار آمدند از نخستين سالهاى خلافت خود، شيعيان را با خشونت بسيار از خود راندند و در قلع و قمع آنان از هيچ كارى دريغ نكردند. اين بى‌مهرى‌ها از همان آغاز موجب بروز شورشها و قيام‌هاى سادات علوى و شيعيان شد و زمينه قيامهاى متعددى چون، شريك بن شيخ، [1] نفس زكيه، ابراهيم با خمراء، [2] يحيى و ادريس فرزندان عبدالله حسنى، حسين بن على (شهيد فخ) و ديگران را پديد آورد

[1] . شريك بن شيخ، از اعراب مقيم بخارا و از پيروان مذهب شيعه بود كه پس از مشاهۀ خونريزى و ستمكارى عباسيان به مخالفت با آنان و ابو مسلم خراسانى، والى خراسان برخاست و در بخارا خروج كرد و مردم را دعوت به خلافت فرزندان على (ع) نمود. قيام او با بى‌رحمى تمام فرونشانده شد و وى در اثناى نبرد كشته شد. (ر. ك: دائرة‌المعارف تشيع، ذيل عنوان «شريك»)

[2] . ابراهيم بن عبد اللّه محض (م 145 ق) فرزند حسن المثنى ابن حسن بن على بن ابى طالب (ع) معروف به باخمرى (دهى ميان كوفه و واسط در شانزده فرسخى كوفه) در دوران خلافت منصور عباسى در بصره قيام كرد كه ابو حنيفه نيز فتوا به يارى او داد. او بصره و خوزستان و فارس را به تصرف درآورد ولى عاقبت به خاطر اشتباهات نظامى كه مرتكب شد در باخمرى كشته شد. (ر. ك: دائرة‌المعارف تشيع، ذيل عنوان «ابراهيم بن عبد اللّه المحض» همچنين، نفس زكيه، يحيى و ادريس، حسين بن على (شهيد فخ از نوادگان امام حسن بودند كه در دوران حكومت عباسيان قيام نمودند و در اين قيامها به شهادت رسيدند)