بيشتر اين قيامها در سده دوم هجرى به خون نشست و به تأسيس حكومت يا دولتى نينجاميد و پس از هر قيام، سخت‌گيرى‌هاى بسيارى نسبت به سادات اعمال مى‌شد و آنها در پى پناهگاهى امن برمى‌آمدند. از اين رو به ايران كه دور از دسترس حكومتهاى دمشق و بغداد بود پناه مى‌آوردند تا از امنيت نسبى برخوردار شوند.

مردم ايران نيز به دليل آن كه سادات از فرزندان رسول خدا بودند، بدانها احترام مى‌گزاردند.

اين مسأله نيز موجب آن گرديد كه سادات ايران را براى مهاجرت ترجيح دهند.

يكى ديگر از دلايل مهاجرت سادات به ايران جذب نيرو براى مبارزه و قيام عليه غاصبان حكومت بود. چون مردم ايران يك بار امتحان خود را در يارى عباسيان براى سرنگون كردن امويان نشان داده بودند. آنها با اين اميد كه از يارى ايرانيان برخوردار خواهند شد، به سوى ايران روانه شدند. به طور خلاصه مى‌توان دلايل مهاجرت سادات علوى به ايران را امور زير دانست:

يك. فشارهاى بى‌اندازه امويان و سپس عباسيان به سادات علوى خاصه ساداتى كه دست به قيام زده بودند يا با حكومت آنها مخالف بودند.

دو. جذب نيرو براى ادامه مبارزه عليه غاصبان حكومت.

سه. امنيت نسبى برخى از مناطق ايران به دليل دور از دسترس بودن از مركز حكومت امويان و عباسيان.

چهار. احترام خاص ايرانيان به فرزندان رسول خدا (ص) و ذرارى حضرت زهرا (ع). [1]

2. تأثيرات فرهنگى هجرت علويان به ايران‌

هجرت علويان به ايران تأثيرات فرهنگى مهمى بر جاى نهاد. وقتى يحيى بن عبدالله محض كه از نوادگان امام حسن (ع) و فردى عابد و زاهد بود از بيم هارون الرشيد به ديلم رفت، مردم ديلم را به اسلام دعوت كرد و مسجدى بنا نمود. او بدين ترتيب قلوب مردم را به سوى اسلام سوق داد.

حسن بن زيد (داعى كبير) به شرط به پا داشتن كتاب خدا و سنت پيامبر (ص) و امر به معروف و نهى از منكر با مردم بيعت كرد. وى حركت تبليغى خود را بر همين اساس كه نشان از خط

[1] . ر. ك: تاريخ تشيع در ايران از قرن اول تا دهم هجرى، ج 1، ص 231-239؛ تاريخ تشيع، ج 2، ص 1 و 2