على بن بويه پس از آن كه برادرش احمد بر بغداد چيره شد، از سوى خليفه عباسى «المستكفى» لقب عماد الدوله يافت و مدتى بعد ناصر الدوله حمدانى كه بر شمال عراق حكومت مى‌كرد و به مخالفت با وى برخاسته بود، هم خطبه به نام سه برادر خواند. عماد الدوله همچنان بر تختگاه خود شيراز فرمان مى‌راند تا در سال 338 هجرى درگذشت و در اصطخر به خاك سپرده شد. [1] وى در زمان خود، از سوى خليفه، منصب امير الامرايى داشت و معزّ الدوله به نيابت از او بر عراق حكم مى‌راند. به گفته ابن اثير، وى انسانى كريم النفس، بردبار و عاقل بود و در امر حكومت و رفتار با مردم سياستى نيكو داشت. [2] وى چون پسر نداشت برادر زاده خود، فناخسرو، پسر ركن‌الدوله حسن را به جانشينى خود برگزيد. حاكمان فارس پس از وى به ترتيب عبارتند از:

- عضد الدوله فناخسرو بن ركن الدوله.

- شرف الدوله ابوالفوارس شير زيل.

- صمصام الدوله، ابو كاليجار

- بهاء الدوله، ابونصر فيروز

- سلطان الدوله، ابوشجاع بن بهاء الدوله‌

- عماد الدين ابو كاليجار، مرزبان بن سلطان الدوله‌

- الملك الرحيم، ابونصر، خسرو فيروز بن ابى كاليجار [3]

سلسله آل بويه از سال 322 تا 448 هجرى قمرى بر فارس حكومت كردند.

عضدالدوله قدرتمندترين حاكم آل بويه بود. در دوران او علاوه بر تسلّط بر خلافت عباسى و گستره قلمروش از عراق و جزيره تا مرز خراسان و ماوراء النهر، خدمات علمى، فرهنگى و اجتماعى بسيارى انجام شد. وى پس از 34 سال حكومت در بغداد درگذشت و پيكرش ابتداء در بغداد دفن شد و سپس به نجف انتقال داده شد. متأسفانه، پس از او به علت جنگهاى داخلى ميان امراى آل بويه، زمينه‌هاى سقوط دولت آنان فراهم شد تا اينكه سلطان‌

[1] . دائرة‌المعارف بزرگ اسلامى، ذيل عنوان «آل بويه»، آل بويه و اوضاع زمان ايشان...، ص 142، 145، 161-162

[2] . تاريخ تشيع در ايران، ج 1، ص 34

[3] . دائرة‌المعارف بزرگ اسلامى، ذيل عنوان «آل بويه»