تابع دولت آل بويه در فارس و عراق بود و به همين سبب اكثر فرمانروايان كرمان، حاكمانِ اين دو شاخه بودند. [1]

3. مذهب آل بويه‌

با وجود منابع زيادى كه به اين موضوع پرداخته‌اند، ترديدى در تشيع آل بويه نمانده است. از نظر جغرافيايى، خاستگاه آل بويه، طبرستان ديلم بوده است. مردم اين ناحيه به‌وسيله علويان با اسلام آشنا شدند. بنابراين، گرايش آنان به تشيّع، امرى كاملًا طبيعى است، [2] ولى با توجه به زيدى بودن برخى از علويان حاكم بر طبرستان، قضاوت بر اين كه آيا آل بويه زيدى مذهب بودند يا امامى كار آسانى نيست. اگرچه نشانه‌هايى از امامى بودن آنها هم در دست است، كه به اختصار بدانها مى‌پردازيم.

3- 1. احياى شعائر دينى‌

اقدامات اين خاندان علاوه بر اينكه موجب رشد و گسترش تشيع در مناطق تحت نفوذ آنان شد، حكايت از شيعه امامى بودنشان دارد.

از جمله اين اقدامات كه پيش از آن شيعيان يا نمى‌توانستند انجام دهند و يا به طور پنهانى و معمولًا با جنگ و خون‌ريزى همراه بود، مراسم سوگوارى در روز عاشورا بود. اين مراسم به دستور معز الدوله، به طور رسمى از سال 352 هجرى، تا انقراض آل بويه (448 ق) در بغداد، مركز خلافت عباسى، انجام مى‌گرفت. در اين روز، بازارها تعطيل مى‌شد و شيعيان به صورت دسته‌جمعى به عزادارى مى‌پرداختند. همچنين روز عيد غدير را روز جشن و سرور قرار دادند.

از جمله اقدامات ديگرى كه به دستور معز الدوله در سال 351 هجرى صورت گرفت و به خوبى حكايت از تشيع او دارد، نوشتن برخى از شعارهاى شيعى بر سر در مساجد بود كه دلالت بر لعن بر مخالفين آل محمد داشت و از بارزترين شعارهاى مذهبى كه تا آخر حكومت آنها ادامه داشت، احياى جملات

«اشهد ان عليّا ولى الله»

و

«حىّ على خير العمل»

در اذان بود.

[1] . دائرة‌المعارف جهان اسلام، ذيل عنوان «آل بويه»

[2] . همان؛ تاريخ تشيع، ج 2، ص 56-59