خود به قصد جنگ عازم طرابزون و شيروان گرديد و در جنگ با سلطان خليل والى شيروان به شهادت رسيد.

پس از سلطان جنيد در سال 860 قمرى، پسرش شيخ حيدر جانشين او گرديد و با دختر اوزون حسن به نام عالم شاه بيگم ازدواج كرد. شيخ حيدر به مريدان خود دستور داد تا به جاى كلاه تركى، كلاه سرخ رنگ- تاج دوازده رنگ- بر سر گذارند و دوازده ترك، رمز دوازده امام بود. از اين رو اين افراد موسوم به «قزلباش» يا «سرخ سر» گشتند. وى در ترويج تشيع و بسط عدالت كوشيد تا آنكه در سال 893 قمرى در جنگ شروان شاه كشته شد و سه پسر به نامهاى سلطان على ميرزا، اسماعيل ميرزا و ابراهيم ميرزا به يادگار گذاشت. سلطان يعقوب آنها را به فارس فرستاد و در قلعه اصطخر زندانى كرد. حاكم فارس در حفظ و حراست آنها كوشيد. سلطان على ميرزا و برادرانش پس از چهار سال و شش ماه از زندان نجات يافتند و در سال 898 قمرى به تبريز آمدند. سلطان على ميرزا دو سال بعد در جنگ با رستم ميرزا كشته شد. اسماعيل ميرزا پس از چهل روز اختفاء به گيلان رفت و كاركيا ميرزا على حاكم گيلان كه از سادات بود از وى حمايت نمود و ابراهيم نيز از گيلان به اردبيل رفت و مخفيانه نزد مادر زندگى مى‌كرد. [1]

2. شاه اسماعيل صفوى‌

شاه اسماعيل (ميرزا) پسر شيخ حيدر و عالم شاه بيگم دختر اوزون حسن در 892 قمرى ديده به جهان گشود و هنگام كشته شدن پدرش بيش از يك سال نداشت.

وى تا سيزده سالگى نزد حاكم لاهيجان به سر برد. سپس در سال 905 قمرى به اتفاق هفت يا هفتاد نفر از صوفيان به طرف اردبيل حركت كرد. در راه طارم و خلخال در هر منزل، گروهى از شيعيان آسياى صغير و شام به وى پيوستند. چون وارد اردبيل شد، حاكم آنجا، سلطان على‌بك چاكرلو، او را مجبور به ترك آن شهر كرد. اسماعيل ميرزا به طرف آستارا رفت و در سال 905 قمرى در سن سيزده يا چهارده سالگى به اقدامات اساسى دست زد و با مساعدت نه قبيله كه با وى بيعت كرده بودند، يعنى، استاجلو، شاملو، تكلو، روملو، وارساق، ذوالقدر،

[1] . همان، ص 5-10؛ تاريخ كامل ايران، ص 9-10