ابن حزم نيز گفته است: شيعه به كسى گفته مى‌شود كه معتقد است على (ع) پس از پيامبر (ص) برترين مردم و سزاوارترين به امامت است. [1]

محمد جواد مغنيه مى‌نويسد: تشيع عبارت است از ايمان به وجود نص از جانب پيامبر (ص) بر امامت على (ع) و خلافت او، بدون آنكه در حق او يا فرزندانش غلو شده باشد. [2]

علامه طباطبايى نيز مى‌نويسد: شيعه در لغت به معنى پيرو مى‌باشد- و در اصطلاح- به كسانى گفته مى‌شود كه جانشينى پيامبر اكرم (ص) را حق اختصاصى خانواده رسالت مى‌دانند و در معارف اسلام پيرو مكتب اهل‌بيت (ع) مى‌باشند.

شيعه اعتقادى (يعنى كسانى كه در زمان پيامبر (ص) با توصيه‌هاى آن حضرت معتقد به امامت حضرت على (ع) پس از پيامبر (ص) بودند گرچه اصطلاح شيعه بر آنها بار نمى‌شد)، نخستين بار در زمان رسول خدا (ص) به پيروان حضرت على (ع) اطلاق شد. [3] و پيامبر اكرم (ص) در روايات متعددى، آينده‌اى روشن را به حضرت على (ع) و شيعيانش بشارت داده است. [4]

2. انشعابات شيعه‌

مذهب شيعه تا زمان امام حسين (ع) هيچ‌گونه انشعابى نپذيرفت، ولى پس از شهادت آن حضرت، اكثريت شيعه به امامت على بن الحسين (ع)- سجاد (ع)- قائل شدند و اقليتى معروف به كيسانيه، پسر سوم حضرت على (ع)، محمد بن حنفيه را امام و مهدى موعود دانستند، كه در كوه رَضوى غايب شده و روزى ظاهر خواهد شد. پس از امام سجاد (ع) و در زمان امامان (ع) پس از ايشان در طول تاريخ انشعابات ديگرى نيز در شيعه صورت گرفت كه از اغلب آنها جز نامى در كتاب‌ها نمانده است. [5] امروزه تنها سه گروه از آنها در جهان باقى‌

[1] . على بن احمد، ابن حزم، الفصل فى الملل و الاهواء و النحل، ج 2، ص 226

[2] . محمدجواد، مغنيه، الشيعه فى الميزان، ص 33

[3] . ابو حاتم رازى، حاضر العالم الاسلامى، ج 1، ص 188

[4] . محمد محمدى رى‌شهرى، ميزان الحكمة، ج 2، ذيل عنوان «شيعه»

[5] . ر. ك: شيعه در اسلام، ص 32-34