جعفرى را به عنوان ركن پنجم اسلام بپذيرد و درمسجد الحرام ركنى براى پيروان اين مذهب برقرار سازد.»

نمايندگان صحراى مغانى اين پيشنهاد را پذيرفتند و شهادتنامه‌هاى متعددى به امضاى نمايندگان ايالات و ولايت رسيد و پيشنهادى در اين موضوع درباره رفع اختلافات ايران و عثمانى به اين شرح تنظيم گرديد:

يك. چون ايرانيان از مذهب تشيع دست كشيده و پيرو مذهب جعفرى و تابع امام جعفر صادق (ع) شده‌اند، علماى عثمانى بايد اين مذهب را به عنوان ركن پنجم اسلام بپذيرند.

دو. براى پيروان مذهب جعفرى ركنى مخصوص در مسجدالحرام تعيين گردد.

سه. هر سال از جانب دولت ايران يك نفر امير حاج براى رهبرى زوار ايرانى كه به مكه مى‌روند انتخاب شود.

چهار. تمام اسراى طرفين آزاد شوند.

پنج. روابط سياسى بين دولت ايران و عثمانى برقرار شود تا نمايندگان و سفراى آنها اختلافات سياسى و سرحدى را دوستانه برطرف سازند.

دولت عثمانى در قبول پيشنهاد نادر راجع به شناختن مذهب جعفرى به عنوان ركن پنجم اسلام تعلل ورزيد. نادر بر آن شد تا با قدرت نظامى اين پيشنهاد را تحميل كند و حتى برخى از شهرهاى متعلق به دولت عثمانى را تصرف كرد، ولى فرستاده دولت عثمانى نزد نادر آمد و يادآور شد كه قبول اين شرط توسط دربار عثمانى موجب شورش و اغتشاش در كشور عثمانى شده، تقاضا مى‌شود كه سپاه ايران به سرحدات برگردند و با دولت عثمانى قرارداد صلح امضا گردد. نادر اين مسئله را پذيرفت و قرارداد صلح بين او و احمد پاشا برقرار شد.

دوره بيست ساله سردارى و حكومت نادر را بايد دوره تمام عيار نظامى دانست. وى با قدرت نظامى توانست مناطق از دست رفته ايران را پس بگيرد و در اين انديشه بود كه اختلافات شيعه و سنى را كه در زمان صفويه تشديد شده بود برطرف كند و آنها را به هم نزديك نمايد. از طرف ايرانيان مخالفتى با تصميم نادر ابراز نشد، زيرا جرأت مخالفت با وى را نداشتند ولى دولت عثمانى پيشنهادهاى نادر را نپذيرفت. [1]

[1] . همان، ص 113-114 و ص 129