خطا و اشتباه نكند، امام نيز بايد چنين باشد تا در حفظ و تبيين و تفسير دين اشتباه ننمايد. شيعه براى اثبات عصمت امام، به آيات و رواياتى استناد كرده است كه از جمله آنها، موارد زير است:

1. آيه تطهير:

(إِنَّما يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَ يُطَهِّرَكُمْ تَطْهيرًا). (احزاب: 33)

خدا فقط مى‌خواهد آلودگى را از شما خاندان- پيامبر- بزدايد و شما را پاك و پاكيزه گرداند.

روايات فراوانى از شيعه و سنى حكايت از آن دارند كه اين آيه در شأن پيامبر (ص) و اهل‌بيت (ع) او، يعنى امام على (ع)، فاطمه (س)، امام حسن (ع) و امام حسين (ع) نازل گرديده و بر عصمت آنها دلالت دارد. چون اطلاق كلمه رجس- با توجه به آن كه الف و لام آن براى جنس است- هرگونه پليدى و گناه را شامل مى‌شود و كلمه «انّما» براى حصر و تاكيد است كه اراده قطعى خداوند بر آن قرار گرفته كه اهل بيت از هرگونه پليدى و گناه پاك باشند كه همان مقام عصمت مى‌باشد. [1]

2. آيه اولوالامر:

(أَطيعُوا اللَّهَ وَ أَطيعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِي اْلأَمْرِ مِنْكُمْ). (نساء: 59)

خدا را اطاعت كنيد و پيامبر و اولياى امر خود را- نيز- اطاعت كنيد.

همه مفسران شيعه مى‌گويند، منظور از «اولوالامر» امامان معصوم مى‌باشند. برخى از علماى اهل سنت نيز گفته‌اند اين آيه درباره حضرت على (ع) نازل شده است. [2] فخر رازى از علماى بزرگ اهل سنت مى‌گويد «اولوالامر» بايد معصوم باشند. [3]

روشن است كه اطاعت بى‌قيد و شرط از «اولوالامر» دلالت بر عصمت آنان دارد. امام على (ع) مى‌فرمايد:

همانا خداوند بدان جهت به اطاعت صاحبان امر فرمان داد كه آنان معصوم و پاكيزه هستند و هيچ‌گاه به گناه امر نمى‌كنند. [4]

[1] . تفسير نمونه، ج 17، ص 300-303

[2] . ر. ك: تفسير نمونه، ج 3، ص 436 و 443-444

[3] . فخر رازى، تفسير كبير، ج 1، ص 142

[4] . محمد بن على، صدوق، علل الشرائع، ج 2، ص 123