اسرار جهان هستى و هدف از آفرينش علم داشته باشند؛ در غير اين صورت رهبرى آنان كامل نخواهد بود. و اين امر با حكمت الهى در تعيين امامت منافات پيدا مى‌كند. [1] امام صادق فرمود:

خداوند حكيم‌تر، گرامى‌تر، بزرگ‌تر و عادل‌تر از آن است كه به وجود حجتى بر مردم احتجاج كند، سپس چيزى از امورشان را بر او مخفى بدارد. [2]

تاريخ به روشنى شهادت مى‌دهد كه درباره هر موضوعى از امامان شيعه سوال مى‌كردند، پاسخ مى‌گرفتند. امام شيعه حضرت على (ع) است كه مى‌فرمايد: «هر چه مى‌خواهيد از من سؤال كنيد!» [3] سرچشمه علم امام از فضل خداوند است تا رهبرى و راهنمايى بندگان خدا را به عهده گيرند.

ه) نصب و نص امام؛ به اعتقاد شيعه، انتخاب امام از مردم ساخته نيست و نمى‌توانند در چنين موضوع مهمى، نظر دهند، بلكه خداوند است كه امام را تعيين و به وسيله پيامبر (ص) به مردم معرفى مى‌نمايد. از اين امر به نص يا تنصيص- نصب يا تعيين- تعبير مى‌شود. امامت منصبى الهى و تداوم رسالت است و انتخاب مردم در آن نقشى ندارد؛ همان‌گونه كه مردم در تعيين نبى و رسول دخالت ندارند. [4]

شيعه معتقد است، پيامبر پس از نزول آيه (وَ أَنْذِرْ عَشيرَتَكَ اْلأَقْرَبينَ) (شعراء: 214) در سال سوم هجرت و دعوت علنى از خويشاوندانش، موضوع امامت و رهبرى پس از خود را مطرح و على (ع) را جانشين خود معرفى نمود. سپس اين امر را به مناسبتهاى گوناگون تكرار كرد و در غدير خم از مردم براى او بيعت گرفت و در واپسين لحظات عمر، قلم و كاغذ خواست تا وصيت نامه‌اى درباره رهبرى پس از خود بنويسد، كه با مخالفت برخى عملى نگرديد. [5]

اهل سنت منكر نص و تعيين امام از سوى خداوند هستند، و امامت را منصبى اجتماعى مى‌دانند كه امام با انتخاب مردم از طريق، بيعت و شورا برگزيده مى‌شود. آنان از اين هم پا را

[1] . تفسير نمونه، ج 9، ص 46-47

[2] . بحار الانوار، ج 26، ص 138

[3] . سليمان، قندوزى حنفى، ينابيع المودة، ص 74

[4] . ر. ك: گوهر مراد، ص 469 و ص 477-480

[5] . كشف المراد، ص 465-266 و 486-521