درس دوم: منشأ پيدايش تشيع‌

1. زمان و علل ظهور تشيع‌

براى پى بردن به اصالت و حقيقت هر چيز، بايد به زمان و علل ظهور آن توجه نمود، چنان‌كه در شناخت حقيقت تشيع نيز بايد، چنين كرد. برخى از نويسندگان متعصب يا ناآگاه بدون توجه به اين نكته، كوشيده‌اند تشيع را مانند ساير فرقه‌ها، گروهى نوظهور يا حزبى سياسى قلمداد كنند كه در اثر تحولات و دگرگونيهاى تاريخى، سياسى و يا اجتماعى پديد آمده است [1] و مى‌خواهند با اتهاماتى واهى آن را از پيكر اسلام جدا سازند. از اين رو ديدگاهها و نظريات گوناگونى درباره منشأ و تاريخ پيدايى تشيع ابراز كرده‌اند، كه اين اختلاف ديدگاهها، خود بهترين دليل بر ابطال ديدگاههاى مغرضين و ناآگاهان و اثبات ديدگاه حق و مستند شيعه است كه دوران و منشأ پيدايى شيعه را به عصر نبوت بازمى‌گرداند. در اين درس با اشاره به ديدگاههاى غيرمنصفانه، به مستندات مهم عقلى، قرآنى و روايى ديدگاه حق مى‌پردازيم.

يك. برخى پيدايى شيعه را پس از جريان سقيفه بنى ساعده و انتخاب نخستين خليفه دانسته‌اند.

دو. عده‌اى از نويسندگان نوشته‌اند: شيعه از بدعتهاى عبداللَّه بن سبأ يهودى است.

سه. برخى ديگر گفته‌اند: شيعه پس از خلافت حضرت على (ع) پديد آمد.

چهار. بعضى پيدايى شيعه را پس از جنگ جمل دانسته‌اند.

پنج. كسانى نيز ظهور شيعه را پس از جنگ صفين و به دنبال پيدايى خوارج دانسته‌اند.

[1] . مصطفى، رافعى، حضارة العرب، ص 230