شش. ظهور شيعه پس از شهادت امام حسين (ع) در كربلا، سخن برخى ديگر است.

هفت. برخى هم ظهور شيعه را به نوعى با ايرانيان مرتبط دانسته و مى‌گويند: ظهور شيعه رنگ و بوى ايرانى دارد.

هشت. دسته‌اى نيز تشيع را پيامد سياست پادشاهان صفوى دانسته‌اند. [1]

نه. پيدايش شيعه در عصر پيامبر اتفاق افتاد.

سخن حق و مستند، قول اخير است؛ يعنى تاريخ پيدايش شيعه به عصر پيامبر (ص) باز مى‌گردد. از شأن نزول و تفسير برخى آيات قرآن و روايات كه شيعه و سنى درباره حضرت على (ع) و پيروان او نقل كرده‌اند فهميده مى‌شود كه هسته نخستين تشيع و اساس آن را خداوند در قرآن كريم نشاند و پيامبر اكرم (ص) در طول دوران رسالتش آن را آبيارى كرد و پروراند تا آنكه شجره طيبه‌اى گرديد و در زمان آن حضرت به ثمر نشست. به همين جهت برخى- كه نام آنها خواهد آمد- در زمان پيامبر (ص) به عنوان شيعه معروف بوده‌اند. همين افراد بودند كه انتخاب خليفه را پس از پيامبر در سقيفه مردود دانسته و با استناد به احاديث پيامبر گفتند، پيامبر (ص) جانشين خود را در زمان حياتش و پيش‌تر تعيين و معرفى كرده است.

بنابراين پيامبر اكرم (ص) به فرمان خداوند، نخستين شخصى بود كه به ولايت و رهبرى حضرت على (ع) تاكيد كرد و به پيروان وى نام شيعه نهاد. [2] بدين جهت تشيع همان اسلام ناب محمدى و سيماى حقيقى و واقعى آن است كه در زمان خلافت ظاهرى حضرت على (ع)، اعتقادات درونى‌اش تحقق يافت و در اين دروان، تشيع خود را در عمل نشان داد و الگوى هميشه ماندگار حكومت عدل و قسط در جهان گرديد.

دليل و حجت شيعه براى ولايت و امامت حضرت على (ع) فراتر از ويژگى‌ها و برترى‌هاى شخصى آن حضرت است كه شيعه و سنى به آنها معترفند، ادله ولايت و امامت على (ع) و اثبات آن در دوران پيامبر (ص) از منظر عقل و نقل قابل اثبات است.

[1] . على اصغر، رضوانى، شيعه‌شناسى و پاسخ به شبهات، ج 1، ص 39-40؛ تاريخ تشيع، ج 1، ص 35-37؛ دايرة‌المعارف تشيع ذيل عنوان «تشيع»

[2] . تشيع در سير تاريخ، ص 15-16