روايات فراوانى بر اين مطلب دلالت دارد كه آيه پيش گفته پس از آيه 72 سوره مائده و بلافاصله پس از حادثه غدير نازل شده است. [1] از آن شمار، روايت ابوسعيد خدرى است كه نقل مى‌كند رسول خدا (ص) مردم را در روز پنج‌شنبه در غدير خم جمع كرد و آنان را به پيروى از على (ع) دعوت نمود و آن دو از يكديگر جدا نشدند تا آنكه آيه (اليَومَ يئس الذين ...) نازل گرديد. پس رسول خدا (ص) به مژدگانى اين كه دين به حد كمال رسيد و نعمت خدا تمام شد و پروردگار از رسالتش و از ولايت على (ع) راضى گرديد، تكبير گفت و سپس فرمود:

«اللهمَ والِ مَن والاهُ و عادِ مَن عاداهُ و انصر من نَصَرهُ وَ اخْذُلْ مَن خذَلَهَ». [2]

امام باقر و امام صادق (ع) فرموده‌اند آيه تبليغ و آيه اكمال در روز غدير نازل شده‌اند و امام صادق در معنى آيه اكمال فرمود: معناى آيه اين است امروز دين شما را با انتخاب و پاسدار و نگاهدار آن كامل نمودم و نعمت خود را با ولايت اهل بيت بر شما تمام كردم و تسليم شدن شما را در برابر دستورات اين پاسداران اسلام پذيرفتم. [3]

3- 3. آيه اولى الامر

(أَطيعُوا اللَّهَ وَ أَطيعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِي اْلأَمْرِ مِنْكُمْ). (نساء: 59)

اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد! خدا را اطاعت كنيد و رسول خدا و اولياى امر را- نيز- اطاعت كنيد.

اطاعت بى‌قيد و شرط از «اولوالامر» در آيه، و قرار دادن اطاعت آنها در رديف اطاعت خدا و رسول خدا، دلالت بر عصمت آنها دارد و چنان كه در درس اول ثابت شد فقط اهل بيت پيامبر- ائمه اطهار (ع)- معصوم مى‌باشند و روايات فراوانى مصداق «اولى الامر» را كه اطاعتشان واجب است، امامان دوازده‌گانه شيعه دانسته‌اند كه يك نمونه اشاره مى‌شود:

جابربن عبداللَّه انصارى نقل مى‌كند: هنگامى كه خداوند آيه مذكور را نازل كرد، به‌

[1] . دلائل الصدق، ج 2، ص 231؛ الميزان، ج 5، ص 188-201

[2] . سند حديث غدير در اين منابع آمده است: ترمذى، سنن ترمذى، ج 5، ص 633، ش 3713؛ ابن ماجه، سنن ابن ماجه، ج 5، ص 43، ش 116؛ خصائص اميرالمؤمنين، ابو عبد الرحمن احمد بن شعيب نسائى شافعى معروف به خصائص النسائى، ج 21؛ مستدرك الحاكم، ج 3، ص 109-110؛ البداية و النهاية، ج 5، ص 184؛ مسند احمد، ج 4، ص 373؛ اسد الغابه فى معرفة الصّحابه، ج 3، ص 307؛ ذهبى، تذكرة الحفاظ، ج 3، ص 1043؛ تاريخ مدينه دمشق، ج 42، ص 234-239 جهت اطلاع بيشتر ر. ك: الغدير، ج 1، ص 11

[3] . كلينى، اصول كافى، ج 1، ص 295؛ طبرسى، احتجاج، ج 1، ص 69