درس سوم: شيعيان نخست‌

در درس پيش اشاره شد، كه مؤسس شيعه، خداوند و مبلّغ آن پيامبر اكرم (ص) در طول 23 سال بعثت بود، كه به پيروى از حضرت على (ع) و التزام به ولايت و امامت آن حضرت پس از وى فرمان داد. پرسشى كه اينجا مطرح مى‌شود اين است كه آيا در زمان پيامبر كسانى بودند كه على (ع) را به اين عنوان پذيرفته و او را ولى و جانشين پس از پيامبر (ص) قبول كرده باشند؟

در اين درس به پاسخ اين پرسش پرداخته مى‌شود.

1. شيعه در عصر پيامبر

گروهى از صحابه در زمان پيامبر اكرم (ص)، با شنيدن آيات و روايات در امر ولايت و خلافت، حضرت على (ع)، به آن حضرت اعتقاد پيدا كردند و امامت حضرت على (ع) را پس از پيامبر (ص) پذيرفته، از ارادتمندان و مريدان آن حضرت شدند. اين گروه از همان دوران به «شيعه على (ع)» معروف شدند. ابوحاتم رازى مى‌گويد:

واژه و كلمه «شيعه» در عهد رسول خدا (ص) بروز كرد، اين كلمه، لقب چهار نفر از صحابه، يعنى ابوذر، سلمان، مقداد و عمّار بوده است. [1]

ابن خلدون مى‌نويسد:

جماعتى از صحابه، شيعه على بودند و او را سزاوارتر از ديگران به خلافت مى‌دانستند. [2]

[1] . ابو حاتم رازى، حاضر العالم الاسلامى، ج 1، ص 188؛ شيعه‌شناسى و پاسخ به شبهات، ج 1، ص 57-58

[2] . ابن خلدون، تاريخ ابن خلدون، ج 3، ص 364، شيعه‌شناسى و پاسخ به شبهات، ج 1، ص 58