درست وى مى‌باشد.

دكتر وردى مى‌گويد:

در سه شهر تشّيع نضج گرفت: يكى در كوفه به سبب وجود عمار ياسر، [1] ديگرى مدائن به سبب حضور سلمان فارسى و سوم جبل عامل به دليل تلاش ابوذر غفارى. [2]

مدائن يكى از شهرهاى شيعه‌نشين به شمار مى‌رفت كه درباره آن گفته شده: «اهالى آن منطقه كشاورزند و شيعه امامى‌اند. از جمله عادات آنها اين است كه زنان آنها روز از خانه خارج نمى‌شوند.» [3]

سلمان حقيقت تشيع را كه در عصر پيامبر (ص) تأسيس شده بود و موضوع امامت حضرت على (ع) را كه يك امر الهى بود به روشنى به مردم تفهيم كرد و با عمل و تبليغ خط فكرى اسلام كه همان تشيع است مجسم نمود.

سلمان يك مسلمان و شيعه ايرانى بود، مسلمانى مخلص، مهربان، عادل، زاهد و عالم. وقتى ايرانيان، زندگى اين ايرانى مسلمان را در ترازوى فكر خود مى‌سنجيدند، اسلام را به طور كامل و خالص در وجود او مى‌يافتند.

ستايشهايى كه پيامبر اسلام (ص) از سلمان نموده بود، كم و بيش به گوش ايرانيان مى‌رسيد و مى‌ديدند كه وى شيعه على (ع) است. در نتيجه به طور طبيعى، بلكه عاشقانه مذهب تشيع را برمى‌گزيدند.

اكثر مردم مدائن و كوفه و مسافران اين دو شهر ايرانى بودند. ملاقات سلمان با آنها موجب شد كه سنگ نخستين بناى تشيع در اين دو شهر نهاده شود و ترويج شود و سپس به ساير شهرهاى ايران سرايت كند.

پارسايى و صداقت پيشگامان تشيع و مبارزات فرهنگى و سياسى هر كدام نقش مؤثرى در گسترش تشيع و استحكام پايه‌هاى آن داشت، ولى در نواحى ايران شايد بتوان گفت در آغاز، هيچ عاملى مانند فعاليت‌هاى سلمان كارساز و ثمربخش نبود.

[1] . تاريخ تشيع در ايران...، ج 1، ص 87

[2] . همان

[3] . همان، ص 89