امام وهمراهانش به كنار دروازه‌هاى مدين كه رسيدند، غلامان را براى تهيه آذوقه به سوى شهر روانه كردند ولى اهل شهر دربها را بستند و آنان را راه ندادند. آنان ضمن سبّ و دشنام به امام و جدش امام على آنان را مرتد، كافر و مشرك خوانده و هر چه امام بانرمى و پند ونصيحت آنان را به هدايت خواند، از پذيرفتن امام خوددارى ورزيدند وامام را از يهود نصارا ومجوس بدتر شمردند. امام حاضر شدند با پرداخت جزيه همچون اهل كتاب به شهر آنان وارد شوند ولى آنان نپذيرفتند. دراينجا امام عليه‌السلام درحالى كه اهل شهر آنان را تحت نظر داشتند، بر كوه مشرف به شهر بالا رفت و رو به شهر دست در گوشها نهاد و با صداى بلند آيات 84- 86 سوره‌هود كه متضمن دعوت حضرت شعيب عليه‌السلام و كلام او به اهل مدين است، را خواند و فرمود: «به خدا قسم (بقية الله) در زمين ما هستيم».

بادى سياه و ظلمانى وزيد و صداى امام را به گوش همه مردم شهر رساند و همه وحشت زده از خانه‌ها بيرون ريختند. پيرمردى از آن ميان مردم شهر را به ياد حضرت شعيب ومشابهت دعوت آن بزرگوار با دعوت امام انداخت و مردم را از مخالفت با امام و وقوع عذاب ترساند. مردم كه به آن پير مرد اطمينان داشتند، دروازه‌ها را باز كردند واز امام پذيرايى نمودند. وقتى خبر اين وقايع به هشام رسيد، دستور كشتن پير مرد را صادر كرد وعامل مدينه را مأمور مسموم كردن امام (ع) نمود. [1]

ج- ارشاد خوارج: خوارج كسانى بودند كه حكميت را غير مشروع دانسته وامام على (ع) ومعاويه را به خاطر انتخاب حَكَم كافر شمردند. واز روى حماقت و نفهمى واجتهاد شخصى، دست به كشتار وغارت مسلمانان زدند. امام درجنگ نهروان بسيارى از آنان را كشت ولى تعداد كمى كه باقى ماندند همچنان بر عقيده خود پافشارى كردند و سالها براى حكومت اموى و عباسى مشكل آفريدند.

عبدالله بن نافع بن ازرق از بزرگان ازارقه، يكى از چهار فرقه اصلى خوارج،

[1] - بحارالانوار، ج 46، ص 312