ممكن است اين سؤالها مطرح شود كه مگر قرآن شعر و شاعرى را مذمت نكرده است؟ پس چرا امامان شاعران را پذيرفته و به آنان صله مى‌دادند؟ قبول داريم كه آنان شاعران متعهد را مى‌پذيرفته و از شاعران عريان گوى هرزه تنفّر داشتند، ولى چرا صله‌هاى آنان در رقمهاى بالايى مثل صدهزار، پنجاه هزار و ... است؟ آيا اين صله‌ها براى سرودن چند شعر اسراف نيست؟ مگر نه اين كه پادشاهان نيز چنين صله‌هاى زيادى به شعرا مى‌داده‌اند؟ پس بين امام و آنان چه فرقى است؟ آيا ...؟ و آيا ...؟ و ....

اينها نمونه‌اى است از سؤالات فراوانى كه درارتباط با جوايز امام به شعرا به ذهن خطور مى‌كند؛ واما جواب:

1- قرآن در حقيقت شعر را نهى نكرده است بلكه شاعرانى را نكوهش كرده كه در عمل خود جهت گيرى ناصواب دارند و قيد و بندى در حرف زدن ندارند و حد ومرزى نمى‌شناسند. چه بسا باطل را مدح مى‌كنند و حق را مذمت مى‌نمايند و ....

استثناى (الاالذين آمنوا و ...) نيز مؤيد همين معناست. [1]

2- درآن دوره خفقان ومظلوميت اهل بيت عليهم السلام، هر شاعرى با اقدام به مدح اهل بيت خود را در معرض خطر قرار مى‌داد؛ خطر تبعيد، زندان، مصادره‌اموال، كشته شدن و ... در حقيقت شاعر به قيمت جان، مال و آبروى خويش به مدح اهل بيت مى‌پرداخت. مگر نه اين كه فرزدق به خاطر مدح امام سجاد زندانى شد و مورد اهانت قرار گرفت؟ مگر نه اين است كه وقتى منصور نمرى دو بيت شعر در مدح اهل بيت گفت، هارون دستور داد دست و پايش را قطع كنند وزبان وى را از پشت سرش بيرون بكشند و گردنش را بزنند و وقتى فهميد منصور قبل از اجراى حكم مرده است، به شدت خشمگين شد ودستور داد او را نبش قبر كنند و بدنش را بسوزانند. [2]

باتوجه به اين مطلب بايد پرسيد چه چيزى مى‌تواند جواب اقدام جسورانه شاعرى در مدح اهل بيت باشد؟

[1] - ر. ك. ترجمه الميزان، ج 15، ص 170

[2] - دراسات وبحوث، ج 1، ص 51 به نقل ازخوارزمى