3- شاعران با اقدام به مدح اهل بيت، خود وحتى خانواده‌و اطرافيان را به رنج ومحروميت از حقوق ومستمرى مى‌انداختند، به طورى كه واقعاً محتاج دستگيرى بودند. بنابراين برامامان عليهم السلام لازم بود كه از آنان دفاع كنند ودر حد توان آنان را يارى دهند و با اين كمكها وصله‌ها از اقدام خالصانه و شجاعانه آنان قدر دانى نمايند.

4- ارزش هر عملى به ارزش غايت و هدف آن عمل بستگى دارد وهرچه غايت ارزشمندتر باشد، عمل از ارزش بيشترى برخوردار است. هدف شاعران ثناگوى اهل بيت يارى بندگان صالح خدا واعتلاى كلمه توحيد بود واين بالاترين هدف است و عملى كه در راستاى اين هدف باشد، از بالاترين ارزش برخوردار است و تشويق چنين شاعرانى در حقيقت تشويق رهپويان حق است.

5- شعر از بهترين حربه‌هاى تبليغاتى آن روز جامعه عرب بود- همچنان كه امروز نيز كم و بيش هست- عربها به طور معمول همگى، ازهمان دوره كودكى با شعر انس دارند واشعار فصيح و بليغ ورد زبان آنان وهمچون گوهرى در صدف سينه آنان است.

خواندن، حفظ و نقل اشعار نغز وبامعنا مورد همت كوچك و بزرگ است. واز اين جا اهميت نشر اشعار حاوى حقايق احكام خدا ونيز حقانيت خاندان نبوّت آشكار مى‌شود.

6- درجامعه عرب، هر كس حاضر است مبالغ گزافى صرف كند تا شاعرى با سرودن مدحى، نام وى را جاودان سازد وهمچنين حاضر است با صرف مبالغ گزاف شاعرى را از هجو خود باز دارد تا نام او را به ننگ، جاودان نسازد. تاثير شعر در آن روز مثل مجلات، راديو وتلويزيون و ديگر وسايل ارتباط جمعى امروز بود. شعر، بخصوص اشعار فصيح وبليغ اثر خارق العاده‌اى بر روح و روان انسانها داشت. امامان عليهم السلام نيز با توجه به اين تأثير فوق العاده، آن را در خدمت هدف خويش گرفتند و با دادن صله به شاعران گرانقدر، آنان را به استفاده از اين وسيله مهم فرهنگى براى اعتلاى اسلام ناب محمدى (ص) ترغيب نمودند و شعرا با سرودن قصايد پرمحتوا در مورد وقايع و موضوعات مهمّ همچون امامت، غدير، كربلا و ... آن وقايع را درخاطره‌ها جاويد ساختند.

نكته جالب توجه اينكه بيشتر مداحان اهل بيت، با اين استدلال كه ما فقط از