جهت محبت به خدا واوليايش وبغض و كينه به دشمنان خدا واوليايش شعر گفته و جز رضاى او انتظارى نداريم، از پذيرفتن صله خوددارى مى‌ورزيدند و در نهايت هم از امام تقاضاى لباسى مى‌كردند تا بدان تبرك جويند، كفن خويش سازند و وسيله‌اى براى آخرتشان باشد. اين خود نشان از اخلاص متعالى آن پاك باختگان دارد. با توجه به اين توضيحات معلوم مى‌شود، صله‌هاى امام به شعرا، همچون ديگر اقدامهاى آنان حركتى درجهت تبيين اسلام و زنده‌نگه‌داشتن ودفاع از ارزشهاى متعالى آن بوده است. امامان با اين اقدام خود به ما درس آموخته‌اند كه در هر زمان بايد از هنرمندان مخلص، متعهد وكاردان حمايت كرد و با زبان گيراى هنر، پيامهاى اسلام را به گوش انسانها رساند و ارزش كار هنرمند متعهد بيش از آن است كه با معيارهاى اقتصادى قيمت گذارى شود.

هنر متعهد را نمى‌توان قيمت گذاشت همچنان كه امام حسن عليه‌السلام به شاعرى متعهد در قبال سه بيت شعر پيامدار، خراج يك سال عراق را داد و در قبال نكوهش ساده لوحان فرمود:

»اگر همه دنيا از آن من بود، به اومى‌دادم زيرا در جنب اقدام خدايى او كم بود». [1] [2]

امام وگروههاى فكرى‌

در زمان امام باقر عليه‌السلام افكار انحرافى و توجيه‌گر درمقابل انديشه ناب مكتبى بسيار به چشم مى‌خورد. گروهى به نام »مرجئه» اعتقاد داشتند، بهتر است ما هيچ كس را محكوم نكنيم، يعنى لازم نيست درباره اشخاصى كه از بين رفته‌اند، موضع مشخصى داشته باشيم بلكه آن را به روز قيامت وا مى‌گذاريم و پروردگار بارى تعالى مسؤول رسيدگى به امور ايشان خواهد بود. به عنوان مثال حضرت على (ع) ومعاويه با يكديگر جنگيدند وهردو به محضر پروردگارشان شتافتند و خداوند آن دو را محاكمه‌

[1] - دراسات وبحوث، جعفر مرتضى، ج 1، ص 49 به نقل از نظم در رالمطين، ص 197

[2] - مطالب اين عنوان تلخيصى است ازكتاب «دراسات و بحوث فى التاريخ والاسلام، استاد جعفر مرتضى عاملى، ج 1، ص 47-56 مقالۀ «مع جوائز الائمه للشّعراء»