آنان بگيرند. اين سياست ظالمانه بر چند محور استوار بود:

1- تهمت و افترا: تلاش حاكمان زمان بر اين بود كه قداست اهل بيت عليهم‌السلام و علويان به طور عام شكسته شود، به همين جهت سيل تهمت و افترا را عليه آنان به راه انداختند. آنان را اختلاف افكن، خروج كننده عليه خليفه خدا و ... ناميدند. اين سياست در توجيهات آل ابوسفيان نسبت به جنايت كربلا بسيار به چشم مى‌خورد. آنان امام حسين عليه السلام را اختلاف افكن بين مسلمانان و شورش كننده عليه خليفه بر حق معرفى مى‌كردند كه مقابله و سركوب وى كاملًا طبيعى و لازم بوده است.

در برخورد هشام بن عبدالملك با امام باقر عليه السلام شاهد اين تهمت و افترا هستيم. هشام به امام مى‌گويد:

»اى محمد بن على، پيوسته مردانى از شما وحدت مسلمانان را به هم مى‌زند و در بين آنان اختلاف مى‌اندازد و مسلمانان را به خود دعوت مى‌كند به اين گمان جاهلانه و سفيهانه كه او امام است.» [1]

از آنجا كه قدرت هم در دست امويان بود، هيچ كس جرأت نداشت به اين تهمتها و افتراها جواب گويد و حقيقت را آشكار كند.

سياست سبّ امير مؤمنان در همين راستا بود. وقتى مردمى در پس هر نماز و در هر خطبه جمعه، سبّ على را بشنوند، بخصوص مردمى كه نسبت به او شناخت قبلى نداشته باشند، به طور طبيعى از او متنفّر مى‌شوند و فرزندان و شيعيان او را دشمن خواهند داشت.

2- دور كردن مردم از علويان: علاوه بر امامان عليهم السلام، وجود عالمان گرانقدر، فقهاى فاضل، عابدان و زاهدان روشن ضمير و آگاه در بين علويان، آنان را كانون فكر، انديشه و انقلاب قرار داده بود و امويان چاره‌اى جز اين نمى‌ديدند كه مردم را از اين چشمه سار انقلاب و خيزش دور نگه دارند، به همين جهت سياست قتل و كشتار

[1] - بحار الانوار، ج 46، ص 264