شيعيان و علويان را پيش گرفتند تا كسى جرأت نزديك شدن به آنان را نداشته باشد.

ابن ابى الحديد مى‌نويسد:

«معاويه، زياد بن سُميّه را حاكم عراق كرد و وى كه قبل از آن با شيعيان بود و آنان را مى‌شناخت، به دستگيرى و كشتار آنان پرداخت به طورى كه آنان را از زير سنگ و كلوخ به در آورد و كشت و دستها و پاهايشان را قطع كرد و بر دار كشيد و تبعيد كرد و ...». [1]

سياست قتل و غارت شيعيان توسط بنى سفيان و بنى مروان با شدت تمام ادامه يافت. در زمان حجاج- حاكم عبدالملك بر عراق- مردم راضى بودند كه به آنها بر چسب و تهمتِ كفر و زندقه بزنند ولى به آنان شيعه نگويند. [2]

3- محروم كردن از حقوق مالى و محتاج كردن آنان: امويان معتقد بودند اگر علويان به قول معروف، دستشان به دهنشان برسد و از امكانات مالى برخوردار باشند، خطر آفرين خواهند شد پس بايد آنان را محتاج نان شب كرد و در چنگال فقر و احتياج خرد نمود، تا همه فكر و همّ آنان صرف تهيه لقمه نانى براى ادامه حيات گردد و فرصت هيچ اقدامى عليه حكومت را نداشته باشند. در همين راستا علويان و شيعيان اهل بيت از همه حقوق اجتماعى محروم شدند و مستمريهاى آنان قطع گرديد و فقر و بيچارگى بالهايش را بر آنان گستراند. اين فقر و ناداراى بعد از شهادت امام حسين عليه السلام به حدّى بود كه علويان امكانات لازم براى تعمير خانه‌هاى خراب خويش و يا تهيه جهيزيه مختصر براى دخترانشان را نداشتند.

امام باقر عليه السلام، وقتى خدمات مختار به اهل بيت و علويان را بر مى‌شمرد چنين مى‌فرمايد:

«سبحان الله، پدرم مرا خبر داد كه مهريه مادرم از هدايايى بوده كه مختار فرستاده است، آيا مختار خانه‌هاى ما را نساخت؟ و ...». [3]

[1] - الشيعة و الحاكمون، ص 75 به نقل از شرح نهج البلاغه ابن ابى الحديد

[2] - همان مدرك، ص 94، و شرح ابن ابى الحديد، ج 3، ص 15

[3] - بحار الانوار، ج 45، ص 343