داشتند و دشمنان نمى‌توانستند هيچ نقطه ضعفى در آنان بجويند و عليه آنان به كار گيرند، بدين فكر افتادند كه كسانى را در آنان نفوذ دهند و وجيه سازند و يا افرادى از آنان را به انحراف بكشانند بعد به زبان آنان اعتقادات سخيفى را اظهار كنند تا بهانه و چماق مخالفان عليه شيعيان باشند. غلات كه در زمان امامان عليهم السلام و از جمله در زمان امام باقر عليه السلام ظهور كردند، از اين قماش افراد بودند. امامان شيعه و از جمله امام باقر عليهم السلام در مقابل اين توطئه نيز هشيارانه مقاومت كردند و با لعن غُلات در ملاء عام و مأمور ساختن شيعيان به اظهار انزجار و بيزارى و طرد آنان از صفوف خود، اين نقشه خائنانه را نيز خنثى كردند. [1]

از جمله غلات، مغيره بن سعيد از اصحاب امام باقر عليه السلام بود كه غلو كرد و عقايد ناپسندى ارائه داد. امام باقر عليه السلام در مورد وى فرمود:

«مى‌دانى مَثَل مغيرة بن سعيد چيست؟ مَثَل او مَثَل بَلعم است كه به او اسم اعظم داده شد و خداوند در موردش فرمود: آيات خود را به او داديم و او از آنان به درآمد و شيطان او را پى گرفت واز گمراه گران شد.» [2]

4- گروههاى كوتاه عمر: از آنجا كه امامان عليهم السلام در بيشتر دورانها تحت مراقبت شديد بودند و حكومتها در صدد شناسايى امام بعد و از بين بردن وى بودند، بدين جهت معرفى امام بعد گاهى به طور مخفى و غير صريح بود و بعضى از شيعيان براى مدتى محدود به امامت كسانى ديگر معتقد مى‌شدند و يا بعضى از ديگر فرزندان امامان ادعاى امامت مى‌كردند و بعضى افراد نيز مدتى پيرو آنان مى‌شدند، ولى با گذشت مدّتى كم امام حق را مى‌شناختند و به سوى وى باز مى‌گشتند. نويسندگان ملل و نحل اين گروههاى كوتاه عمر را از گروههاى شيعيان ثبت مى‌كردند مثلا فطحيه را مى‌توان از اين زمره نام برد كه مدتى به امامت عبدالله افطح معتقد شدند ولى بعد از مدتى به سوى امام كاظم باز گشتند.

[1] - الامام الصادق و المذاهب الاربعه، ج 1 و 2، ص 234

[2] - بحار، ج 46، ص 332