سميع و شنونده بودن خدا غير از بصير و بينا بودن اوست همچنان كه بصير بودن او غير از سميع بودن اوست.

امام فرمود:

«دروغ گفتند و ملحد گشتند و خدا را به خلق تشبيه كردند. خداى تعالى سميع و بصير است و مى‌شنود به آنچه مى‌بينيد و مى‌بينيد به آنچه مى‌شنود (يعنى صفات خدا عين ذات اوست و دو گانگى بين صفات با ذات و صفات با همديگر نيست)».

راوى گويد: آنها گمان مى‌كنند كه خداوند بصير است به آنچه تعقل مى‌كند.

امام فرمود: خداوند متعالى است (از اين گمانها)، چيزى كه صفت مخلوقات داشته باشد تعقّل مى‌كند و خداوند چنين نيست. [1]

در باب از ليت خداوند و متعالى بودن او از هر نقص، نياز و احتياج، بيانات متعددى دارند.

نافع بن ازرق از امام پرسيد: از خداى تعالى مرا خبر ده كه چه زمان وجود پيدا كرده است؟

امام فرمود:

«كى نبوده است تا به تو خبر دهم كه كى به وجود آمده است؟ منزه است كسى كه از ازل بوده و پيوسته خواهد بود، يگانه بى نيازى كه نه ياورى دارد و نه فرزندى». [2]

از امام سؤال شد: آيا جايز است به خدا «چيز» گفته شود؟

امام فرمود: آرى چيزى كه او را از حدّ تعطيل و حد تشبيه خارج كند. [3]

راوى گويد: به امام باقر نوشتم (يا عرض كردم) فدايت شوم ما رحمنِ رحيمِ يكتاى يگانه بى نياز را مى‌پرستيم، صحيح است؟

امام فرمود:

[1] - احتجاج، ص 322

[2] - احتجاج، ص 321

[3] - اصول كافى، ج 1، ص 82