امام فرمود: آرى، وسيعتر از آنچه بين زمين و آسمان است. [1]

تفسير ايمان‌

تعريف و حد ايمان در زمان امام مورد اختلاف شديد بود. گروهى هر كسى را كه به شهادتين اقرارمى‌كرد، مؤمن مى‌شمردند و حتى گاهى اقرار زبانى را نيز لازم نمى‌دانستند و اقرار در قلب را كافى مى‌دانستند. امام عليه‌السلام اين اعتقاد را رد كردند و ايمان را تعريف و مشخص كردند. امام فرمود:

«الْايمانُ اقْرارٌ وَ عَمَلٌ وَاْلًاسْلامُ اقْرارٌ بِلاعَمَلٍ» [2]

ايمان اقرار است با عمل و اسلام اقرار تنها ست بدون در نظر گرفتن عمل.

راوى به امام باقر عرض كرد: نزد ما قومى هستند كه مى‌گويند: هر گاه كسى به «لااله‌الاالله» و «محمدرسول الله» شهادت دهد، مؤمن است. امام فرمود:

«پس چرا براى اجراى حدود تازيانه مى‌خورند؟ چرا دستشان بريده مى‌شود! در حالى كه خدا گرامى‌تر از مؤمن نيافريده است زيرا ملائكه خادمان مؤمنين‌اند و بهشت براى آنان است، و حور العين براى آنهاست، سپس فرمود: پس چرا كسى كه واجبات را انكار كند كافر مى‌شود؟!».

و در كلامى ديگر از امام على (ع) نقل كرد كه اگر اقرار كننده به شهادتين مؤمن است پس واجبات كجا مى‌رود؟ [3]

تبيين امامت‌

[1] - اصول كافى، ج 1، ص 159

[2] - تحف‌العقول، ص 217.

[3] - اصول كافى، ج 2، ص 23