امام در اين كلام بيش ازصد يا به قولى بيش از دويست روايت جعلى رابرشمرد كه مردم آنها را احاديث صحيح مى پنداشتند درحالى كه دروغ و جعلى بودند. [1]

رد روايات اسرائيلىِ نقل شده توسط عالمان مسلمان نماى اهل كتاب نيز از ديگر فعاليتهاى امام در زمينه حديث بود.

مردى خدمت امام رسيد و گفت: كعب الاحبار مى‌گفت: كعبه هر روز اول صبح براى بيت المقدّس سجده مى‌كند. امام پرسيد كه نظر تو در مورد سخن كعب چيست؟ و آن فرد سخن كعب را تصديق كرد. امام غضبناك شد و با تندى فرمود:

دروغ گفتى و كعب هم دروغ گفت- زراره گويد نديده بودم امام كسى جز اين فرد را رو در رو دروغگو بخواند. [2]

امام با دروغگو خواندن كعب- و همپالكى‌هاى وى- خط قرمز بر همه نقلهاى او كشيد و آنها را از اعتبار ساقط كرد.

فقه‌

گر چه در زمان امام هنوز مذاهب فقهى ظهور نكرده و مشخص نشده بودند ولى افرادى به عنوان فقيه عراق، فقيه بصره، فقيه مدينه يا فقيه شام معروف بودند و نظراتى در مسائل فقهى ابراز مى‌داشتند. مستندات آنان در آراى فقهى، رأى و نظر خود از كتاب و روايات و يا رأى و نظر صحابه پيامبر بود. در مقابل آنان، امام فقه اماميه را كه همان فقه پيامبر و على عليهما السلام بود گسترش داد و اين بنيان توسط فرزندش امام صادق كامل شد و فقه غنى جعفرى شكل گرفت.

مهمترين خصوصيت فقه امام باقر عليه السلام غير اجتهادى بودن آن بود. بر عكس همه فقهاى آن روز عامّه، امام احكام الهى را از جانب شارع دين بيان مى‌كرد.

آن بزرگوار در اين مورد مى‌فرمايد:

[1] - همان مدرك، ج 2، ص 119.

[2] - بحار الانوار، ج 46، ص 354