«اى جابر (جُعفى)، به خدا قسم اگر ما به رأى خود سخن مى‌گفتيم (و فتوا مى‌داديم) از هلاك شدگان بوديم و لكن ما بر طبق آثار و ميراث رسول خدا سخن مى‌گوييم كه نسل از نسل آن را ارث برده‌ايم و در گنجينه‌ها حفظ مى‌كنيم همچنان كه اينان طلا و نقره خود را در صندوقچه‌ها مخفى مى‌كنند». [1]

در كلام ديگرى فرمود:

«اگر ما به رأى خود سخن مى‌گفتيم، هلاك مى‌شديم همچنان كه قبل از ما- آنان كه به رأى سخن گفتند- هلاك شدند و لكن ما بر طبق بيّنه پروردگارمان كه بر پيامبرش نشان داد و آن حضرت نيز براى ما بيان كرد، سخن مى‌گوييم». [2]

از همين جا دومين ويژگى فقه اهل بيت نيز روشن مى‌شود و آن اتصال تمام و كمالش به پيامبر مى‌باشد. فقه اهل بيت تنها فقهى است كه همه مسائلش از رسول خدا گرفته شده است همچنانكه همه احاديث امامان از پيامبر گرفته شده است.

قبل از اين، سخنِ امام با عبدالله بن معمر ليثى از فقهاى عامه نقل شد. عبدالله از امام سؤال كرد كه چگونه فتوا به جواز مُتعه مى‌دهد و امام به كتاب و سنّت پيامبر احتجاج كرد. عبدالله نهى عمر را پيش كشيد و امام فرمود:

«تو بر قول صاحبت باش و من بر قول پيامبر». [3]

اين چنين بود كه قول امام باقر بر ساير قولها پيشى گرفت و بسيارى از عالمان عامّه براى آن حضرت احترام خاصى قائل شدند. ابا اسحق سبيعى از فقهاى معروف عامه در زمان امام بود. راوى گويد از وى درباره مسح بر پاپوش سؤال كردم. او گفت:

»مردم را يافتم كه بر پاپوش مسح مى‌كردند تا اين كه فردى از بنى هاشم به نام محمد بن على بن الحسين را ديدم كه مثل او را نديده بودم و اين سؤال را از وى پرسيدم. ايشان مرا از مسح بر پاپوش منع كرد و فرمود:

[1] - حياة الامام محمد الباقر، ج 1، ص 141

[2] - اعلام الورى، ص 294

[3] - بحار الانوار، ج 46، ص 356