زراره پسر اعيَن و اعين پسر سَنْسَن از راهبان روم بود. اعين به بردگى مردى از بنى شيبان درآمد. شيبانى او را قرآن آموخت و آزاد كرد. نام زراره «عبد ربّه» و كنيه‌اش اباالحسن بود. [1]

زراره از شاگردان زبده امام باقر عليه السلام بود و روايات بسيارى از ايشان شنيد و نقل كرد كه مجموع روايات ايشان از امام باقر دركتب فقهى هزار و دويست و سى وشش و از امام صادق عليه السلام چهارصد و چهل و نه روايت است. [2]

امام صادق عليه السلام بسيار از وى ياد مى‌كرد و تجليل مى‌نمود. از جمله بيانات امام صادق (ع) در شأن او:

1- ميخهاى زمين و علمهاى دين چهار نفرند: زراره، ليث بن البُخترى، محمد بن مسلم و بريد بن معاويه. [3]

2- اگر زراره نبود، به گمانم احاديث پدرم از بين مى‌رفت. [4]

3- جز زراره، ابو بصير ليث مرادى، محمد بن مسلم و بريد بن معاويه عجلى كسى را نمى‌يابم كه ياد ما را زنده نگه داشته باشد. اگر اينان نبودند كسى علم ما را درك نمى‌كرد. اينان حافظان دين و امينان پدرم بر حلال و حرام خدا بودند و اينان در دنيا و در آخرت به سوى ما سبقت گيرنده‌اند. [5]

روايات فراوان ديگرى نيز از امام صادق عليه السلام در مدح زراره وارد شده است كه همگى دلالت بر جلالت قدر و شأن عالى وى دارند.

البته براى اينكه حكومت ظالم بنى اميه اورا شناسايى نكند و تحت فشار ظلم و ستم قرار ندهد گهگاه امام از او عيب مى‌گرفت و مذمّت مى‌كرد.

امام صادق به عبدالله پسر زراره فرمود:

[1] - تنقيج المقال، ج 1، ص 438

[2] - معجم الرجال الحديث، ج 7، ص 249

[3] - تنقيح المقال، ج 1، ص 439

[4] - رجال كشى، ص 133 (در روايت ديگر فرمود: خدا زراره را رحمت كند، اگر زراره و رفقايش نبودند سخنان و احاديث پدرم كهنه مى‌گشت. ص 136)

[5] - همان مدرك، ص 136-137