امام (ع) پدرم را ديد دستور داد براى وى تكيه‌گاه گذاردند و با او مصاحفه و معانقه كرد و احوالپرسى نمود و خير مقدم گفت. [1]

و وقتى خبر وفات ابان به امام رسيد، فرمود: خدا او را رحمت كند كه به خدا قسم مرگ ابان قلبم را به درد آورد. [2]

بسيارى از علماى اهل سنت همچون احمد بن حنبل، ابن معين، ابو حاتم و ذهبى با تأكيد بر شيعى بودن وى، او را موثّق شمرده‌اند. ذهبى مى‌گويد:

«انَّهُ شيعِىٌّ جَلْدٌ لكِنَّهُ صَدوُقٌ، فَلَنا صِدْقُهُ وَ عَلَيْهِ بِدْعَتُهُ» [3]

او شيعىِ سر سختى است ولكن راستگو است، راستگويى‌اش براى ما و بدعتش بر عليه خودش.

عامّه مردم نيز براى ابان احترام خاصى قائل بودند. گفته شده وقتى در مدينه به مسجد پيامبر مشرف مى‌شد، حلقه‌هاى مردم از هم مى‌شكافت و راه را باز مى‌كردند و كنار قبر براى او جا باز مى‌نمودند. [4]

ابان نسبت به اهل بيت عليهم السلام معرفت بالايى داشت. عبدالرحمن بن حجاج گويد: در جلسه ابان نشسته بوديم كه جوانى وارد شد و پرسيد:

اى ابا سعيد، مرا خبر ده كه چند نفر از اصحاب پيامبر (ص) در جنگها در ركاب حضرت على بودند؟

ابان كه منظور او را فهميده بود گفت:

گويا مى‌خواهى فضيلت و مرتبت على بن ابى طالب را از تعداد اصحاب همراه او بدست آورى؟

وى در جواب تاييد كرد و ابان گفت:

[1] - همان مدرك

[2] - رجال‌كشى، ص 330

[3] - حياة الامام محمد الباقر، ج 2، ص 194، به نقل از ميزان الاعتدال، ج 1، ص 5

[4] - سيرة‌الائمه الاثناعشر، ج 2، ص 204