در حديث امام كاظم، وى از حواريين امام باقر و صادق عليهما السلام شمرده شده و نجاشى مى‌گويد: نزد امام سجاد و امام باقر صاحب منزلت و مقدّم بود. [1]

وى از اصحاب عالم و فاضل و اهل درايت بود. او از پدرش نقل مى‌كرد كه امام على در روز جمل، يارانش را از كشتن مجروحان و تعقيب فراريان نهى كرد ولى روز صفين مجروحان را مى‌كشت و فراريان را تعقيب مى‌كرد. ابان بن تغلب از عبدالله علت تفاوت اين دو روش و سيره را پرسيد و عبدالله جواب داد:

«در جمل، طلحه و زبير (يعنى فرماندهان) كشته شدند ولى (در صفين) معاويه زنده و فرمانده سپاه شام بود». [2]

اين حديث دلالت بر درايت و فهم عالى عبدالله دارد به طورى كه فردى چون ابان از محضر علمى وى استفاده مى‌برد و او سيره حضرت در دو جنگ را توجيه مى‌كند كه در جمل چون فرماندهان كشته شدند، به طور طبيعى جنگ فيصله يافت و ديگر مجروحان و فراريان رو در روى حضرت نمى‌ايستادند ولى در صفين فرمانده زنده بود و اگر مجروحان و فراريان را امان مى‌دادند، باز هم رو در روى آنان قرار مى‌گرفتند. [3]

امام باقر در شأن وى فرمود:

«گويا عبدالله بن شريك عامرى را مى‌بينم كه عمامه سياهى بر سر دارد و دو گوشه عمامه‌اش بين شانه‌هايش افتاده به فرماندهى چهار هزار سپاهى حمله كننده و سر سخت، در ركاب قائم ما از كوه بالا مى‌رود». [4]

محمد بن مسلم‌

محمد بن مسلم طائفى كوفى از فقهاى اصحاب امام باقر، ميخهاى چهارگانه‌

[1] - تنقيح المقال، ج 2، ص 189

[2] - اختيار معرفة الرجال، ص 218

[3] - تنقيح المقال، ج 2، ص 189

[4] - اختيار معرفة الرجال، ص 217