منزلت و گرانقدر امام باقر عليه السلام بود و آن حضرت وى را »سعد الخير» ناميد.

روزى او بر امام باقر وارد شد در حالى كه مانند زنان اشك مى‌ريخت. امام فرمود:

«اى سعد چه چيز تو را به گريه وا داشته است؟

عرض كرد: چگونه گريه نكنم و حال آن كه من از نسل و شجره‌اى هستم كه در قرآن لعنت شده است.

امام فرمود: تو از آنان نيستى بلكه تو از ما اهل بيت هستى. آيا نشنيده‌اى كلام خداى تعالى را كه فرمود: هر كس مرا پيروى كند، او از من است». [1]

امام باقر عليه السلام دو نامه طولانى به وى نوشته (كه هر دو نامه در اوائل روضه كافى نقل شده‌اند) كه متضمن مواعظ بليغى هستند و از جلالت قدر و منزلت سعد در نزد امام باقر عليه السلام حكايت دارند. در اين نامه‌ها چندين بار امام او را دعا مى‌كند مانند: «اعيذُكَ بِاللَّهِ وَ ايَّانا مِنْ عَذابِ اللَّهِ »تو و خودمان را از عذاب خدا به خدا پناه مى‌دهم» «وَ اعْلَمْ رَحِمَكَ اللَّهُ»، »يا اخى»، «فَانْصُرْهُم رَحِمَكَ اللَّهُ».

كُمَيْت اسدى‌

كُميت بن زيد اسدى كوفى، شاعر خاص امام باقر عليه السلام، در سال 60 هجرى در كوفه به دنيا آمد و در ايام محنت اهل بيت، با شير مادرى گريان در عزاى حسين عليه السلام بزرگ شد و محبت اهل بيت از همان كودكى با گوشت و پوست او عجين شد. او علاوه بر مقام فوق عالى در شعر، از ديگر صفات كمال نيز بهره‌اى عظيم داشت. گفته‌اند در كميت ده خصلت بود كه در هيچ شاعرى جمع نشده: خطيب و سخنور اسد، فقيه شيعه، حافظ قرآن عظيم، قوى القلب، نويسنده‌اى خوش خط، عالم به نسب‌ها، اهل جدل و بحث، اولين مناظره كننده بر اساس مكتب شيعه، بهترين تيرانداز اسد، سوار كارى شجاع و ديندار و مشهور در تشيّع بود. [2]

[1] - اختصاص، ص 85

[2] - حياة الامام محمد الباقر، ج 1، ص 324 به نقل از خزانة الادب، ج 1، ص 99