شعر كميت بر عكس شعر ديگر شاعران، فقط حكايتگر احساسات پاك و برانگيزاننده عواطف نبود، بلكه شعر او مشتمل بر استدلالات قوى و متين كلامى و قرآنى بر مذهب شيعه و حقانيت اهل بيت [1] بود.

كميت را به حق بايد برترين شاعر عرب شمرد. وقتى اشعار معروف خود به نام »هاشميات» در بيان فضايل اهل بيت عليهم السلام را سرود، قبل از اين كه آنها را بر كسى بخواند با فرزدق، شاعر معروف عرب ملاقات كرد و گفت:

«اى ابو فراس، تو بزرگِ مُضر و شاعر آنانى و من برادر زاده‌ات كميت بن زيد اسدى هستم.

اشعارى گفته‌ام كه مى‌خواهم بر تو بخوانم تا اگر نيكو پنداشتى آنان را بر ديگران بخوانم و اگر زشت بود پنهان كنم و شما اولين كسى باشى كه آنان را بر من پنهان مى‌كنى».

فرزدق كه از ادب نيكوى او و سخن گفتنش به وجد آمده بود، گفت:

«عقلت كه نيكوست، اميدوارم شعرت نيز به اندازه عقلت باشد، اشعارت را بخوان».

پس كميت به خواندن اشعارش پرداخت و اشعار طليعه قصيده را كه خواند.

آنچنان فرزدق به شوق و وجد آمد كه بى‌اختيار گفت:

«برادر زاده، اشعارت را پخش كن، پخش كن كه تو به خدا قسم از همه گذشتگان و آيندگان شاعرترى». [2]

كميت بارها و بارها خدمت امام باقر رسيد و اشعار مدح و مصيبتش را براى امام عليه السلام خواند و بارها امام او را دعا كرد و برايش طلب رحمت نمود. يك بار در ايام البيض (روزهاى 13، 14 و 15 هر ماه كه شعر گفتن و خواندن كراهت دارد) خدمت امام رسيد و از امام اجازه خواست و اشعارش را در رثاى امام حسين قرائت كرد. امام باقر و فرزندش امام صادق و اهل خانواده‌اش همگى بسيار گريه كردند و امام باقر فرمود:

[1] - ر. ك. همان مدرك، ص 327-329 و ص 334-338

[2] - حياة الامام محمد الباقر، ج 1، ص 325-326 به نقل از اغانى، ج 15، ص 124