سكوت مسجد به سجده رفته و زمزمه ناله‌اش را شنيدم كه مى‌فرمود:

«سُبْحانَكَ اللَّهُمَّ انْتَ رَبّى‌ حَقَّا حَقّاً سَجَدْتُ لَكَ يارَبِّ تَعَبُّداً وَرِقّاً اللَّهُمَّ انَّ عَمَلى‌ ضَعيفٌ فَضاعِفْهُ لى‌ اللَّهُمَّ قِنى‌ عَذابَكَ يَوْمَ تَبْعَثُ عِبادَكَ وَ تُبْ عَلَىَّ انَّكَ انْتَ التَّوابُّ الَّرحيمُ» [1]

خداوندا تو پاك و منزّهى و به حق پروردگار منى و من از سرطاعت و بندگى و به پيشگاه تو سجده كرده‌ام. خدا يا عمل من كم است. آن را چند برابر گردان.

خدايا مرا در روز برانگيختن بندگانت، از عذابت درامان بدار و بر من توبه و رحمت آور كه تو بسيار باز گشت كننده (بر بندگان و پذيرنده عذر آنان) و مهربان هستى.»

امام شبانه روز يكصد و پنجاه ركعت نماز مى‌گذارد»

و سجده بسيار پيشانى امام عليه‌السلام را فراخ ساخت و بعضى لقب باقر را از همين جهت دانسته‌اند.» [3]

ب- تسليم و رضا: رضا و تسليم درمقابل خواست الهى ومقدرات آسمانى از مقامات عالى بندگان صالح است. امامان عليهم‌السلام به عنوان انسانهاى نمونه، درمقابل مقدرات الهى به طور كامل تسليم و راضى بودند. گروهى از اصحاب امام خدمت ايشان رسيدند. درآن هنگام يكى از فرزندان امام مريض بود وامام نسبت به آن فرزند توجه خاص نشان مى‌داد و به خاطر كسالت وى غمگين و بيقرار بود. ياران امام با مشاهده اين حالت امام ترسيدند كه اگر آن فرزند از دنيا برود. از امام حركتى ببينند كه خوش نداشته باشند. (امام در نظر آنان از جلالتى خاص برخوردار بود و ترسيدند شايد امام اظهار جزع و فزعى كند كه خلاف انتظار آنان باشد.) چيزى نگذشت كه ضجّه و زارى اهل خانه (بر مصيبت آن فرزند) برخاست ولى امام باچهره‌اى گشاده، برخلاف حالت قبلى، برآنان‌

[1] - بحارالانوار، ج 46، ص 301

[2] - الامام محمدالباقر، عبدالودود الامين، ص 21. البته لازم به ذكراست كه نمازهاى واجب و نوافل يوميه مجموعاً 51 ركعت‌است ومعلوم مى‌شود امام علاوه برآنها، نمازهاى مستحبى ديگرى نيز مى‌خوانده است، تعبير روايت حاكى از سيرۀ امام است «كانَ يُصَلىّ‌»

[3] - اعيان الشيعه، ج 1، ص 650