و فرمود: اين مبلغ را مصرف كن و هرگاه تمام شد مرا خبر ده.» [1]

در بيان ديگرى آن حضرت مى‌فرمايد:

«اشَدُّ الْاعْمالِ ثَلاثَةٌ مُواساةُ الْأِخْوانِ فِى الْمالِ وَانْصافُ النَّاسِ مِنْ نَفْسِكَ وَ ذِكْرُاللَّهِ عَلى كُلِّ حالٍ» [2]

سخت ترين كارها، سه كار است: هميارى و مساعدت مالى با برادران، رعايت انصاف با مردم (آنچه براى خود مى‌خواهد، براى مردم نيز بخواهد) و هميشه به ياد خدا بودن.

كنيز امام نقل مى‌كند كه هرگاه برادران (وخويشاوندان) امام بر وى وارد مى‌شدند، امام آنان را طعام مى‌داد، لباس نيكو مى‌پوشاند، صله و جايزه عطا مى‌كرد سپس اجازه مرخص شدن مى‌داد. روزى از امام خواهش كردم كه از اين بذل و بخششها كم كند (شايد به جهت همان كم بودن توان اقتصادى امام) ولى آن حضرت در جوابم فرمود:

«ما حَسَنَةُ الدُّنْيا الَّا صِلَةُ الْأِخْوانِ وَالْمَعارِفِ»

نيكويى دنيا جز احسان و بخشش به برادران واصحاب نيست. [3]

عمروبن دينار وعبدالله بن عبيد گويند: هرگاه خدمت امام باقر (ع) مى‌رسيديم، آن حضرت به ماخوراكى و لباس و پول مى‌داد و مى‌فرمود: اينها قبل از اين ملاقات براى شما آماده شده بود. [4]

و اهتمام به امر آخرت: ارتباط امام باقر با حضرت ربوبى آن چنان عميق بود كه تمام همّ و غم او در امور اخروى خلاصه مى‌شد و اقليم عقل و دل آن بزرگوار را مسخّر خويش ساخته بود. ازامام نقل شده كه به جابر جُعفى فرمود:

[1] - ارشاد، ص 266

[2] - ارشاد، ص 266

[3] - كشف الغمه، ج 2، ص 330، دارالكتاب الاسلامى بيروت

[4] - ارشاد، ص 266