«اصْبَحْتُ وَاللَّهِ ياجابِرُ مَحْزُوناً مَشْغُولَ الْقَلْبِ»

اى جابر، به خدا سوگند كه شبم را با حُزن واندوهى كه قلب را به خود مشغول ساخته، صبح كرده‌ام.

جابر عرض كرد: جانم فدايت، اندوه و دل نگرانى شما براى چيست؟

امام فرمود:

«اى جابر، حزن واندوه من به خاطر آخرت است. اى جابر، كسى كه حقيقت خالص ايمان در دلش داخل شود، آن ايمان قلبش را از دنيا و آنچه درآن است به خود مشغول مى‌دارد، زيرا (از نظر او) زينت پرزرق و برق دنيا در حقيقت لهو ولعب است و خانه آخرت، خانه زندگى است.

سزاوار و شايسته نيست كه انسان مؤمن به زينتهاى فريبنده دنيا دل بندد و آرامش خود را در آنها جستجو كند و ...». [1]

ز- تواضع امام: عبدالله بن عطا گويد:

«امام به من دستور داد دو مركب- يك الاغ و يك قاطر- براى سفر آماده كنم. امر امام را اطاعت كرده و الاغ و قاطر را زين كرده و به اين گمان كه امام قاطر را مى‌پسندد، آن را جلو بردم. امّا امام بر خلاف تصور من، بر الاغ سوار شدند و فرمودند: بهترين مركب نزد من الاغ است». [2]

اين عمل امام نشان از تواضع آن بزرگوار دارد همچنان كه ايشان با اين كار خود به مردم مى‌فهماند كه امكانات دنيايى مايه شرف و افتخار نيست و همرديف مردم بودن و همانند آنان از وسايل كم ارزش استفاده كردن، چيزى از شخصيّت واقعى انسان نمى‌كاهد البته به اين معنا نيست كه سوار بر اسب نمى‌شده‌اند، بلكه در سيره پيامبر و ائمه عليهم‌السلام آمده است كه آنان بر اسب و قاطر نيز سوار مى‌شده‌اند.

امام على (ع) در توصيف رسول خدا (ص) مى‌فرمايد:

[1] - تحف العقول، ص 208، مؤسسه اعلمى بيروت

[2] - بحارالانوار، ج 46، ص 291