»لَقَدْ كانَ- صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ- يَأْكُلُ عَلَى الْارضِ وَ يَجْلِسُ جِلْسَةَ الْعَبْدِ وَ يَخْصِفُ بِيَدِهِ نَعْلَهُ وَ يَرْقَعُ بِيَدِهِ ثَوْبَهُ وَ يَرْكَبُ الْحِمارَ الْعارىَ وَ يُرْدِفُ خَلْفَهُ»

پيامبر روى زمين (بدون فرش) مى‌نشست و غذا مى‌خورد و نشستنش همچون بردگان بود و بدست خويش كفشش را پينه مى‌زد و لباسش را وصله مى‌كرد. بر الاغ برهنه سوار مى‌شد و حتى كسى را نيز پشت سرخويش سوار مى‌كرد. [1]

ح- برخى ديگر از اخلاق و آداب پسنديده امام: 1- امام صادق عليه‌السلام مى‌فرمايد:

«در دستور العمل پيامبر آمده:

هرگاه بندگان و غلامان را به كارى گمارديد كه برآنان سخت آمد، با آنان در آن كار وارد شويد و پدرم بندگان را به انجام كارها امر مى‌فرمود و نگاه مى‌كرد، اگر بر آنان سخت مى‌آمد، خود نيز »بسم الله» مى‌گفت وباآنان دست به كار مى‌شد واگر برآنان هموار و آسان مى‌نمود، از آنان كناره مى‌گرفت.» [2]

2- زراره گويد:

«با امام باقر عليه‌السلام به تشييع جنازه‌اى رفتيم. عطاى مكّى از بزرگان قوم نيز شركت داشت. زنى از همراهان فرياد مى‌كشيد و جزع مى‌كرد. عطا به او گفت: ساكت باش و گرنه ما بر مى‌گرديم؛ ولى آن زن ساكت نشد و او نيز باز گشت. من به امام عرض كردم: عطا برگشت چون زنى فرياد مى‌كشيد و نهى عطا را گوش نداد و ساكت نشد. امام فرمود: ما ادامه مى‌دهيم، اگر ما (در چنين مواقعى) چيزى از باطل همراه حق ديديم و به خاطر آن باطل اندك، حق را ترك كرديم حق هيچ مسلمانى را ادا نتوانيم كرد. وقتى بر جنازه نماز خواند، ولىّ ميت عرض كرد: آقا راه رفتن براى شما زحمت دارد، خداوند اجر و رحمتش را به شما عطا كند، برگرديد. ولى امام باز نگشت. عرض كردم: به شما اجازه بازگشت دادند و من نيز از شما حاجتى دارم. امام فرمود: بيا، ما نه به اجازه ايشان آمده‌ايم ونه با اجازه ايشان بر مى‌گرديم. ما با اين عمل طالب اجر و فضيلتى شده‌ايم و به اندازه‌اى كه جنازه را تشييع كنيم، مأجور

[1] - نهج البلاغه، نسخۀ معجم، خطبۀ 160

[2] - بحارالانوار، ج 46، ص 303 به نقل از كتاب الزهد از حسين بن سعيد اهوازى