خشن پوشيده بود. حضرت به رفيقم رو كرد و فرمود:

اى برادر بصرى، ديروز كه بر من وارد شدى، من درخانه همسرم بودم چون ديروز، روز او بود، آن خانه و اثاث هم از او بود. او خود را براى من آراسته بود ومن مى‌بايست خودم را براى وى مى‌آراستم، پس نسبت به ما گمان بد مدار.

رفقيم گفت: فدايت شوم، به خدا قسم ازمشاهده وضعيت ديروز شما، گمانهايى نسبت به شما به قلبم وارد شد ولى الان خداوند همه آنان را از بين برد و دانستم كه همانطور است كه مى‌فرماييد.» [1]

ط- هيبت امام: شخصيت علمى و اخلاقى امام، آن بزرگوار را در چشمها بزرگ ساخته و عظيم القدر جلوه داده بود؛ به طورى كه همه افراد- حتى دانشمندان وحاكمان- ناخودآگاه تحت تأثير جاذبه آن حضرت واقع شده درمقابل عظمت وى احساس حقارت وكوچكى مى‌كردند.

وقتى قتاده، كه فقيه ومجتهد اهل بصره بود، خدمت امام رسيد، از هيبت امام قلبش به لرزه افتاد و مضطرب شد و عرض كرد:

»من درمجالس متعدد و در محضر فقهايى چون ابن عباس نشسته‌ام ولى از هيبت هيچكدام از آنان قلبم چنين نلرزيده و مضطرب نشده است.» [2]

امام از زبان بزرگان‌

شخصيت امام باقر عليه‌السلام مورد تعريف وتمجيد علماى زمان خود و بعد از آن بود و همگان از او با اكرام و اجلال ياد كرده‌اند كه به چند نمونه توجه مى‌دهيم:

عبدالله بن عطا، از شخصيتهاى برجسته و دانشمندان بزرگ عصرامام (ع) مى‌گويد:

[1] - بحار، ج 46، ص 293 به نقل از كافى، ج 6، ص 446

[2] - حياة الامام محمدالباقر، ج 1، ص 27. چنين سخنى از عِكرَمَه عالم دربار اموى نيز نقل شده است. (اعيان الشيعه، ج 1، ص 653 و مناقب، ج 4، ص 182 و بحارالانوار، ج 46، ص 258)